431. Νότιος Ατλαντικός , Σεπτέμβρης 2013

Τα όνειρα μου εμένα βουβά.
Στείρα.
Μόνο θόρυβος στο υπόβαθρο.
Τώρα τελευταία όλα εκτυλίσσονται μέσα σε ένα μηχανοστάσιο.
Ξύπνιος και κοιμισμένος το μόνο που βλέπω ένα μηχανοστάσιο.
Όλα εκεί.
Στην άκρη του κόσμου ερμηνεύοντας σκηνικά μέσα από τα πρίσματα της απομόνωσης και
της αγαμίας.
Ανίσχυρος.
Αμέτοχος.
Απομακρυσμένος.
Στα όνειρα μου εμένα η υφή κάθε προσλαμβάνουσας παράστασης ξεγελάει την αντίληψη
της πραγματίκότητας.
Το ίδιο ισχύει και για όταν βρίσκομαι στην κατάσταση της εγρήγορσης.

Τα αστέρια μοιάζουν διαφορετικά εδώ στο Νότο όμως η ουράνια σφαίρα μία.
Η νοητική πλάνη της διάσπασης, δηλαδή της δυαδικότητας, αποκρύπτει λίγο λίγο την
ενότητα των πάντων-τη φύση του Ενός.