432. Ινδονησία, Δεκέμβρης 2013

Όλους τους ξεχνάς όλα τα ξεχνάς. Η λαμαρίνα όλα τα σβήνει που λέει κι ο ποιητής.
Άρχισαν πάλι τα απόλυτα όμως και δε μ’αρέσει..
Λαμαρινίαση. Έτσι λέγεται η κατάσταση μου, σε κανά μήνα ξεμπαρκάρω μα φοβάμαι τη στεριά.
Εδώ όλα πλέον είναι εύκολα, αναγνωρίσιμα. Είσαι στην απομόνωσή σου και τίποτα δε σε εκπλήσσει, τίποτα δεν μπορεί να σε εκπλήξει. Λίγοι άνθρωποι – με κενά βλέμματα οι περισσότεροι εξ αυτών.
Η λαμαρινίαση να έχει άραγε αυτό το αποτέλεσμα? Όχι. Η λαμαρίνα όλα τα αποκαλύπτει και πρέπει να έχεις κουράγιο αρχίδια κι υπομονή για να τα αντιμετωπίσεις.
Θες δε θες μένεις μόνος με τις φρίκες και τα λάθη. Στους μπουλμέδες κρέμονται βιομηχανικά σχέδια και κομμένες σελίδες με γυμνόστηθες ξεκωλιάρες να μου κρατούν συντροφιά.
Φρίκες.
Κάθε μέρα μαθαίνω τι να μην κάνω. Κάτι είναι κι αυτό.
Παρόν αθανασία παρελθόν μέλλον. Χωμένος στα βρωμόνερα να ξύνεις τη σκουριά δεκαετιών και να μη φεύγει.
- Είμαι σαν ένας βασιλιάς σε ομιχλώδη χώρα..
- What?
- Nevermind Dennis, I’m singing
- Ah ok Konstanti.
- Βαθύπλουτος μα ανίσχυρος και γερασμένος πρόωρα, που αηδιάζει με των αυλικών του τα παιχνίδια… (Spleen )
Φρίκες, η μαυρίλα να μη φεύγει από τα χέρια και ένα μυαλό που προσπαθώ εις μάτην να το εξαγνίσω από περιττές μαλακίες.
Καμήλα λιοντάρι παιδί. Αυτά έλεγε εκείνος ο οραματιστής ενός μέλλοντος ανέφικτου πως είναι τα στάδια του πνεύματος. Πάμε λοιπόν δίχως βιασύνη με επιμονή κι υπομονή.
24/7 alerted. Καθόλου ποτέ και πουθενά εφησυχασμός.