Milton Keynes
Αναρωτιέμαι πώς βρέθηκα εδώ. Ο πρόθυμος ηλίθιος. Ο "σε όλα ναι αρκεί να είναι κάτι καινούργιο".
Έλα όμως που δε βρήκα κάτι καινούργιο.
Ίδιες συμπεριφορές, ίδια πράγματα σε όλα τα εργοτάξια.
Το μόνο που αλλάζει... δεν αλλάζει κάτι.
Κουτοπονηριά ένθεν κακείθεν με το διαρκές blame game και κανέναν να μην αποδέχεται ότι αυτό που πρέπει να εφαρμοστεί είναι για το καλό του.
Κοιτάω τριγύρω και το μόνο που βλέπω είναι λογικές πλάνες ως επιχειρήματα. Ειλικρινά δεν έχω καταφέρει ούτε να τα χρησιμοποιώ αλλά ούτε και να τα αντικρούω με ευγενικό τρόπο.
Βαριέμαι κι έχω αρχίσει να μη νοιάζομαι, πράγμα που καταντά επικίνδυνο. Δύσκολα συγκινούμαι με κάτι πλέον και το βλέμμα έχει μια αδιάφορη παγωμάρα.
Έχω αρχίσει να κατηγορώ τον "άνθρωπο" κι όχι το "σύστημα".
Προσωπική κατάντια δηλαδή.. Πάλι καλά που κατάφερα να φύγω, να απεμπλακώ έγκαιρα.
