Κορέα
Ίσως να ξερω τι πρεπει να γινει. ισως κι οχι. ο φοβος της ευθυνης του απολυτου με τρομαζει. ναι χρειαζεται να εχεις στομαχι και καρδια για να εισαι απολυτος, αμετακινητος να μη σηκωνεις μυγα στο σπαθι σου. το μυαλο δεν ειναι απαραιτητο. το αντιθετο μαλιστα.
universal principles of right and wrong. what paparia..
επιστρεφω με μιαν ελπιδα, να ξαναφυγω οσο το δυνατον πιο συντομα. μακρια απομονωμενος απο τους ανθρωπους, δεσμιος της φρικης της πηγαζουσας απο την αγνοια.
οσο και να προσπαθω να ελευθερωσω την σκεψη μου απο την επιμενουσα πλανη αναζητησης τελικων απαντησεων, δεν τα εχω καταφερει.
"δε γαμιωνται κι οι ερωτησεις, πειναω σου λεω"
διαρκης βελτιοποιηση της καθημερινοτητας μεσω της επικεντρωσης της προσοχης στο ιερο "τωρα". οριστε ο στοχος, τι αλλο θες?
το χθες εφυγε κι αυριο ενδεχομενως να μην υπαρχω.
γλυκαναλατες χιλιοειπωμενες μπορδολογιες κι ομως αληθεις.
η αβεβαιοτητα της υπαρξης λοιπον συγκεντρωνει τις περισσοτερες πιθανοτητες για την υποψηφιοτητα της αληθειας?
the truth. δε γαμιεται..
δε γαμιεται το ενα δε γαμιεται το αλλο επειδη ομως καποιος/κατι ΠΡΕΠΕΙ να γαμηθεί στο τελος, προσεξε μην τη φας εσυ κωτσο.
και τοτε θα ειναι αργα, ο στοκος στον εγκεφαλο θα εχει σκληρυνει, η οξυγονωση θα'ναι πλεον ανεφικτη και δε θα μπορεις να φυλαξεις τον κωλο σου.
η μελωδια του θανατου ηχει παντου και συνεχως, αυτο εχει σημασια.
μονη ρωγμη στο πλεγμα της πραγματικοτητας το μουνι, καθως εκει για καποιες στιγμες ξεσκεπαζεται η φυση του ζωου, αυτη που καλυπτεται με το πεπλο της πολιτισμενης συμπεριφορας ολη την υπολοιπη ωρα. Ναι κι αυτο εχει σημασια.
τιποτα καινουργιο, τιποτα πρωτοτυπο ολα ενα θλιβερο κολαζ μνημων , επιρροων και παραστασεων.
Ψήγματα αλήθειας μπορεί να αγγίξει μόνο ο άνθρωπος. Η φθορά του χρόνου, ο φόβος του θανάτου, το στομάχι που πρέπει να γεμίζει, ο περιορισμός της χωρικής αντίληψης σε τρεις διαστάσεις όλα μαζί στέκονται εμπόδια στην γνώση της φύσης της πραγματικότητας κι αυτά αποτελούν μονάχα τα σημεία εκκίνησης, να ‘ξηγούμαστε.
Τυφλοί, εφοδιασμένοι με μια περιέργεια που ξεπερνά τις δυνατότητες της σάρκας παλεύουμε να ανακαλύψουμε καινούργια ερωτήματα που θα αντικαταστήσουν όσα λιμνάζουν για καιρό μέσα στο μυαλό.
Μακριά από τους κήρυκες του απόλυτου, του γρήγορου, του έτοιμου!
Βήμα βήμα, κομμάτι κομμάτι ξεφλουδίζεται η αλληλεπίδραση του μετά με το τώρα και το πριν.
Του γιατί με το έτσι.
Του τίποτα με το κάτι.
Του είναι με το μη-είναι. Πάντοτε όμως το ένα σε σχέση με κάποιο άλλο, από μόνο του τίποτα δεν είναι αντιλήψιμο.
No comments:
Post a Comment