( Α: ενθουσιασμός, ενδιαφέρον κι όρεξη . Β: βαρεμάρα, αδιαφορία, απάθεια. )
Α-Πού πήγες το...?
Β-Κάπου.
Β-Κάποιος.
Α-Θα ήθελες να... ?
Β-Δεν ξέρω.
Α-Πότε θα...?
Β-Κάποτε.
Α-Τι θα μπορούσε...?
Β-Κάτι.
Α-Σου άρεσε το...?
Β-Ούτε κρύο ούτε ζέστη.
Α-Τί θα έλεγες για...?
Β-Θα δούμε.
Α-Αν θα...?
Β-Μπορεί.
Α-Μήπως να...?
Β-Ίσως. Ή και όχι..
Α-Γιατί...?
Β-Έτσι.
Α-Πες μου μόνο αυτό: ΠΟΣΟ γαμώ τη μάνα σου?
Β-EEEE, ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ????
Α-Κάπως!
Swans - blackout
Τη μουσική που ακούς, το πρόγραμμα στην εταιρεία ηλεκτρικού που θα εγγραφείς, τα προτεινόμενα στην εκάστοτε εφαρμογή, το μαγαζί που θα πας, τα ρούχα που θα φορέσεις, τα βιβλία που θα διαβάσεις (αν διαβάζεις πια), τη μάρκα που θα αγοράσεις, το φα̈́ί που θα φας, το εστιατόριο που θα επισκεφτείς, το ταξίδι που θα πας, το ξενοδοχείο που θα μείνεις, την παραλία που θα βουτήξεις, τις ειδήσεις που θα παρακολουθήσεις, το ηλιοβασίλεμα που θα χαζέψεις, τη διαδρομή που θα ακολουθήσεις στον χάρτη, τα παιχνίδια που θα παίξεις, τις ταινίες που θα δεις…
Ό,τι θα σκεφτείς, έχεις κατευθυνθεί να το σκεφτείς. Και το περιεχόμενο και τον τρόπο. Μην πλανάσαι όμως ακόμα και η ίδια η σκέψη είναι παροδική, σπασμωδική, τετριμμένη. Δίχως ουσία, βάθος, ανάλυση και κυρίως δίχως στόχο. Ενστικτώδης και όχι ηθελημένη σαν ένα θολό νέφος να έχει καλύψει τον νού και δεν τον αφήνει, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί α-ληθινά, να θυμηθεί πως είναι παιδί της Γης και του έναστρου Ουρανού.
Απαιτείται προσπάθεια, συνεχής επαγρύπνηση, αυτο-πειθ-αρχία.
Ας την εξετάσουμε λοιπόν την τελευταία λέξη.
Τα τμήματα “αυτο-” και “-αρχία” είναι σαφή. Η εσωτερική αρχή/επιβολή κάποιων αξιών για τις οποίες ο εαυτός είναι πεπεισμένος πως εξυπηρετούν την ανάπτυξή του (αδιάφορο σε αυτήν τη φάση η κατεύθυνση της ανάπτυξης).
Η παρούσα διερεύνηση συνεπώς αξίζει να στοχεύσει τον μηχανισμό της εσωτερικής (το τονίζω) πειθούς, πώς δηλαδή έχει πείσει το άτομο τον εαυτό του για το επωφελές αυτών των αξιών.
#### Loading ####
Η απάντηση φαίνεται να βρίσκεται στον συνδυασμό των εξής παραγόντων: της γενικής αλλά και ειδικής/ατομικής ανθρώπινης βιολογικής υπόστασης (ως αποτέλεσμα της τυχαιότητας που διέπει το νόμο της φυσικής επιλογής – natural selection) καθώς των χωροχρονικών χαρακτηριστικών της ύπαρξης του κάθε ατόμου.
Σε κάθε περίπτωση, είτε ετοιμάζεσαι να βγάλεις selfie κάνοντας duckface σε έναν φωτεινό διάδρομο στο mall μπροστά από τη βιτρίνα ενός πανάκριβου καταστήματος πριν μπεις με την παρέα σου μέσα είτε ετοιμάζεσαι για εκτόξευση ώστε να στελεχώσεις για τους επόμενους μήνες τον ISS παλεύοντας με τον σολιψισμό που γεννά η θέα του μπλέ πλανήτη μας από μακριά είτε ετοιμάζεσαι να βγεις παρίας για επαιτεία στα σοκάκια του Νέου Δελχί αντιμετωπίζοντας τα περιφρονητικά βλέμματα οίκτου των περαστικών ο κοινός παρονομαστής είναι ένας-
δεν αξίζει να προσπαθείς
αν ωστόσο προσπαθήσεις, τουλάχιστον ας είναι για κάτι κοινά επωφελές
αλλά ακόμα κι αν το πετύχεις μην τολμήσεις στιγμή να περηφανευτείς διότι τίποτα δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι δικό σου
το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε εκείνον που περιφρονείς,
το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου κι αυτόν και το χαμόγελό σου,
η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις
που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια,
το ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης αφανέρωτης
που την κρύβεις μ' επιμέλεια για την μεγάλη ώρα, και μαζί η πικρή υποψία
πως δεν κρύβεις τίποτα, και πως εκείνη η μεγάλη ώρα δε θαρθει ποτέ,
ή ακόμα πιο φριχτό, πως πέρασε χωρίς να την αναγνωρίσεις,
η κοπέλα του αντικρινού σπιτιού που τρέχει βιαστική στο ραντεβού της
χωρίς να σου ρίχνει ούτε ένα βλέμμα. Τα όνειρα, α, τα όνειρα που όσο πιο ακατόρθωτα είναι
τόσο τους δίνεσαι με πιο μεγάλη λύσσα, οι αμαρτίες που φοβάσαι, οι αγνότητες που δεν μπορείς,
η σκέψη, πως, εκεί, να, πίσω από την γωνιά του δρόμου σε προσμένουν
όλα τα ενδεχόμενα, ενώ δε συναντάς παρά το ίδιο γαλακτοπωλείο-
την έμαθες τη ζωή σου, χρόνια τώρα.
Έτσι κάθε μέρα ξυπνάς με την πικρή αόριστη απόφαση: αν έπεφτα απ' το παράθυρο;
Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ' έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.
Από μέρα σε μέρα - Τ. Λειβαδίτης
Στην προπόνηση χθες ένας φοιτητής με ρώτησε:
-Τί δουλειά κάνεις?
-Μηχανικός. (είπα μια γενικότητα)
Ακουμπάω τα πόδια στις φτέρνες και δε με ενδιαφέρει τίποτα. Στα παπαράκια μου.
- Επέστρεψα αγάπη μου, έστω και για λίγο.
- Για πόσο λίγο? Μία μέρα? Μία εβδομάδα? Έναν μήνα? Έναν χρόνο?
Δε με ενδιαφέρει τίποτα, ούτε το γεγονός ότι επέστρεψα στο καρκινάδικο έστω και για λίγο. Στην γαμημένη καπνοβιομηχανία. Την καθόλα νόμιμη κι απόλυτα ανήθικη. Που την επισκέπτονται πρωθυπουργοί, υπουργοί και κάθε λογής μεγαλοσχήμονες.
Στον παραγωγό φορέων νικοτίνης που προορίζονται να καταναλώνονται σε θερμαινόμενη εισπνεόμενη μορφή.
Εδώ που φτιάχνεται θάνατος, αρρώστια, αναπηρία, στειρότητα. Κι εγώ να πληρώνομαι αδρά.
Είναι όμως αυτή η κατάλληλη φωνή για το ρήμα? Έτσι γενικά ουδέτερα κι αόριστα "φτιάχνεται" ?
Εδώ που φτιάχνουνε θάνατο, αρρώστια, αναπηρία, στειρότητα.
Είναι όμως αυτό το κατάλληλο πρόσωπο? Αυτοί? Μόνοι τους?
Εδώ που φτιάχνουΜΕ θάνατο, αρρώστια, αναπηρία, στειρότητα.
Τώρα, πολύ καλύτερα, πιο ακριβές. Και εμένα να πληρώνομαι ακριβά.
Είναι όμως ο χρόνος παραμονής μου στο καρκινάδικο η κανονική μονάδα μέτρησης της ξεφτίλας μου άραγε? Όχι ακριβώς. Ας δούμε τα δεδομένα.
Πόσα τσιγάρα παράγονται εδώ κάθε μέρα? [μπορώ να το μάθω] =Χ
Πόσοι βλάκες βρισκόμαστε εδώ (μόνιμοι, εξωτερικοί κοντράκτορες (όπως εγώ), τσέοι, εργάτες, διευθυντές κτλ) ? [μπορώ να το μάθω] =Υ
Πόσος ο χρόνος ζωής που αφαιρείται από κάθε τσιγάρο κατά μ.ό. ? [το γνωρίζω] =20'=t (https://www.naftemporiki.gr/health/1869094/posa-lepta-zois-kovei-ena-tsigaro-apo-toys-kapnistes/)
Πόσο καιρό ήμουν, είμαι και θα είμαι παρών στο καρκινάδικο? [το γνωρίζω] =D
Τι μεροκάματο παίρνω? [το γνωρίζω] =Μ
Άρα
Χ/Υ= τα παραχθέντα τσιγάρα που μου αναλογούν για κάθε μέρα που βρίσκομαι στο καρκινάδικο. Κι ας μην είμαι απευθείας στην παραγωγή, δεν έχει σημασία. Κι έστω δια τρία, διότι βρίσκομαι 8 ώρες εδώ. Άρα Χ/3Υ.
(Χ/3Υ)*t = ο χρόνος ζωής που αφαιρείται από τα εθιστικά προϊόντα που παρήχθησαν κατά τη συμμετοχή μου ανά ημέρα παρουσίας μου στο καρκινάδικο
(X/3Y)*t*D = ο συνολικός χρόνος ζωής που θα αφαιρεθεί και για τον οποίο ευθύνομαι εγώ.
((Χ/3Υ)*t)/M = πόσο κοστολογώ τον ανθρώπινο χρόνο.
Δύο αριθμούς πρέπει να μάθω λοιπόν και να κάνω κάποιες απλές πραξούλες.
Για να μπορώ να απαντάω:
-Τί δουλειά κάνεις?
-Δολοφόνος.
-....
-Έχω σκοτώσει [τόσους] ανθρώπους για [τόσο].
-...
-Άμα θέλεις έλα κι εσύ, ψάχνουμε συνένοχους, να αυξηθεί δηλαδή το Υ.
-Το κάνεις ακόμα?
-Είχα σταματήσει αλλά επέστρεψα για λίγο.
-Για πόσο λίγο? Μία μέρα? Μία εβδομάδα? Έναν μήνα? Έναν χρόνο?
Death in Vegas - Aisha
Τα μυαλά στο μίξερ...
How many iterations Do I need?
Control Chart interpretation
5 Top ADX trading strategies
Learn algorithmic trading from top institutions
70 Different Types of Candlestick Patterns
200 trading Strategies
Build a Twitter predictive model
....κι άλλα πολλά παρόμοια στα bookmarks μου. Αλλά πού χρόνος να ασχοληθείς με όλα αυτά τα ωραία όταν δεν προλαβαίνεις καν να μελετήσεις πόσο μάλλον να πειραματιστείς. Απλά συλλέγονται bookmarks "προς ανάγνωση" όπως τα δεκάδες αδιάβαστα βιβλία που έχω συλλέξει "προς μελέτη".
Και ποιο το νόημα? Η οικονομική ελευθερία, θα σου πω, ο απεγκλωβισμός από την καθημερινή δουλειά(δουλεία), να μην έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου και να μπορείς να ζήσεις κι όχι απλά να επιβιώνεις.
Με ένα όνειρο τρελοοοό, όνειρο απατηλό..
Και τί και πώς? Όλοι αυτό ονειρεύονται, ίσως επειδή είναι απλά όνειρο, ίσως επειδή στην ουσία δεν πρόκειται να ξεφύγεις ποτέ από φόρους-παρακολούθηση κτλ
Πιόνι. Ένα πιόνι. Ήσουν είσαι και θα είσαι ένας πεσσός προορισμένος να παλεύεις για τον καθημερινό άρτο και να πιστεύεις και να ακολουθείς όλες τα μπουρδοθεάματα που συνεπαίρνουν τα πλήθη και χαλιναγωγούν τα συναισθήματά τους.
Ή τα αισθήματα? Ποια η διαφορά?
Ήταν ένας ντεμέκ μεγαλοσχήμων νευροφυσιοψυχοδοκτορολόγος σε μια ημερίδα λίγο πριν από μένα που ανέφερε τη διάκριση ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες (αισθήματα και συν-αισθήματα) αλλά δεν τονε πρόσεξα καθώς ήμουν αφοσιωμένος στις πίπες που θα έλεγα όταν θα ερχόταν η σειρά μου περί ασφάλειας στην εργασία και οργανωσιακής κουλτούρας και το μουνί της Χάιδως.
Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια δηλαδή, όταν όλοι ξέρουμε (ειδικά μετά τα Τέμπη) ότι η έλλειψη ασφάλειας στην εργασία και τα συνεπαγόμενα πτώματα αποτελούν πολιτική επιλογή και θυσία στον βωμό του κέρδους και της βλακωδώς εννοούμενης ευημερίας των κάθε λογής μεγαλοεργολάβων-αφεντικών-διευθυντών-προϊσταμένων.
"Δεν υπάρχουν εργατικά ατυχήματα, μόνο εργοδοτικές δολοφονίες υπό την ανοχή και τις ευλογίες του κράτους."
Αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να το πω δημόσια, μόνο σε τετ-α-τετ κι είναι κάτι που με πνίγει γαμώ το φελέκι μου. Doublethink, γνωστική ασυμφωνία ήτοι cognitive dissonance.
[...cognitive dissonance is described as the mental discomfort people feel when their beliefs and actions are inconsistent and contradictory, ultimately encouraging some change (often either in their beliefs or actions) to align better and reduce this dissonance.]
Έχουμε εκλογές τώρα στα κοντά, αλλά εσύ κοιμήσου Κώτσο, πιες μπύρες, ξεχάσου, πήγαινε σε καμιά συναυλία με συγκροτήματα που άκουγες πριν 20 χρόνια να λησμονήσεις τη μιζέρια της νεοελληνικής μικροαστικής πραγματικότητας σου.
ΞΥΠΝΑ ΜΑΛΑΚΑ ΣΕ ΓΑΜΑΝΕ ΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΖΟΜΠΙ ΚΙ ΕΣΥ ΓΕΛΑΣ ΣΑΝ ΧΑΝΟΣ
Milton Keynes
Αναρωτιέμαι πώς βρέθηκα εδώ. Ο πρόθυμος ηλίθιος. Ο "σε όλα ναι αρκεί να είναι κάτι καινούργιο".
Έλα όμως που δε βρήκα κάτι καινούργιο.
Ίδιες συμπεριφορές, ίδια πράγματα σε όλα τα εργοτάξια.
Το μόνο που αλλάζει... δεν αλλάζει κάτι.
Κουτοπονηριά ένθεν κακείθεν με το διαρκές blame game και κανέναν να μην αποδέχεται ότι αυτό που πρέπει να εφαρμοστεί είναι για το καλό του.
Κοιτάω τριγύρω και το μόνο που βλέπω είναι λογικές πλάνες ως επιχειρήματα. Ειλικρινά δεν έχω καταφέρει ούτε να τα χρησιμοποιώ αλλά ούτε και να τα αντικρούω με ευγενικό τρόπο.
Βαριέμαι κι έχω αρχίσει να μη νοιάζομαι, πράγμα που καταντά επικίνδυνο. Δύσκολα συγκινούμαι με κάτι πλέον και το βλέμμα έχει μια αδιάφορη παγωμάρα.
Έχω αρχίσει να κατηγορώ τον "άνθρωπο" κι όχι το "σύστημα".
Προσωπική κατάντια δηλαδή.. Πάλι καλά που κατάφερα να φύγω, να απεμπλακώ έγκαιρα.
