452. μονόχειρος μετακόμισις

Ωραια να πουμε. Τι κατάλαβες?

Ψήφισες τελικά, πήγες ψήφισες. Συμμετείχες στο πανηγύρι της δημοκρατίας τους. Στα ψέμματα της θλίψης του
κοινοβουλευτισμού. Σκατά.

Ξέρεις τί με ενοχλεί όμως περισσότερο?
Που όλα κάτι μού θυμίζουν.
Ήχοι. Πρόσωπα. Καταστάσεις.
Παραδόξως οικεία τα περισσότερα.
Παρότι άλλαξα πόλη.
Μετακόμισα πρόσφατα ναι. Βεβαίως όταν έχεις πάει από Houston στην Ν.Κορέα μέσω θαλάσσης, οι μετακινήσεις εντός Ελλάδος φαντάζουν αστείες. Μηδαμινές. Και όλα μοιάζουν πάλι οικεία.
Ίσως όχι και τόσο παραδόξως οικεία.

Αποφεύγω να μιλώ με τους ανθρώπους, πέρα από τα διαδικαστικά. 
Δεν έχω και πολλά να μοιραστώ μαζί τους εξάλλου. Μόνο κουβέντες για την κοινή μοίρα όλων μας, τις κοινές μας ανάγκες.
Τροφή, στέγη, σεξ.
Ουσιαστικά για αυτά μιλάμε μόνο πάντα, αν κατηγοριοποιήσεις τις κουβέντες.

Εν τέλει για το πως κατανέμεται ήδη ή ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ κατανέμεται η ενέργεια ανάμεσα στα θηλαστικά τύπου homo sapiens.

451. Man-made machines. Machine-fostered men.

Καθε μέρα και μια καινούργια ατάκα.

Η σκέψη μπαίνει σε καλούπια επιβίωσης σε αυτόν τον μετα-βιομηχανικό, προ-αποκαλυπτικό και εντόνως ψηφιοποιημένο κόσμο.

Το κρεάτινο κομμάτι της μηχανής.

Αποκωδικοποιώ τα μηνύματα που μου στέλνει. Ο φροντιστής της. Εναρμονισμένος στη λειτουργία της. Παρατηρητής των αναγκών της. Διαμόρφωση του σκέπτεσθαι σε κύκλους (Herz).

Περιοδικότητα.


Από τη διατήρηση των κύκλων της εξαρτάται η συλλογή εκ μέρους μου πιστωτικών μονάδων.

Η μηχανή άμα θέλει να σε γαμήσει θα σε γαμήσει.