Γύρνα στην τρούπα σου σκουλήκι να μελετήσεις πώς θα γίνεις πιο αποδοτικός, πώς θα παρέχεις καλύτερες υπήρεσιες στους αφέντες σου. Νυχτώνει νωρίς πλέον και το κρύο ζυγώνει ακόμα πιο νωρίς.
Μην ελπίζεις. Τί ελπίζεις εξάλλου? Όσοι πίστεψες σε πρόδωσαν. Η λογική της ανάθεσης των ευθυνών έχει πάντα την ίδια κατάληξη: την εκμετάλλευση εκείνου που εμπιστεύθηκε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άλλοτε πιο βίαιο και τραχύ άλλοτε ωραιοποιημένο και φτιασιδωμένο. Δεν έχει σημασία. Καμία σημασία.
Τρέξε να προλάβεις.
Δούλεψε να εξασφαλίσεις τον ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας ε και αν μπορέσεις τον φόρο εισοδήματος.
Το πρόσωπο της εξουσίας ίδιο και απαράλλαχτο- μόνο τα ονόματα αλλάζουν.
Τα ντόπια τσιράκια των αρχόντων δρουν πειθήνια προς όφελός τους.
Είπαμε, μόνο τα ονόματα αλλάζουν.
Και εμείς, ο λαουτζίκος είτε χειροκροτάμε ελπίζοντας να εξασφαλίσουμε μιαν καλή θεσούλα είτε λιμοκτονούμε και αργοπεθαίνουμε με ψυχοφάρμακα και κατάθλιψη περιμένοντας την έλευση του αναπόφευκτου τίποτα είτε μεταναστεύουμε προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης/επιβίωσης.
Και καθημερινά να πνίγονται στο Αιγαίο οι ορδές των ακόμα πιο πτωχών και πεινασμένων εξ Ανατολής που έρχονται έχοντας παρόμοια κίνητρα.
Δεν ξέρω.
Ή μάλλον ξέρω.
Εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια το βιολί παίζει μονότονα τον ίδιο σκοπό.
Αλλά ίσως πια να είναι πολύ αργά. Μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως δυσκολεύομαι να βρω μια βάση μιαν αφετηρία να εμπνευστώ για τον τρόπο που οφείλω να συνεχίσω. Η απλή επιβίωση δε μού αρκεί. Ίσως πάλι όμως να πρέπει να ξεφύγω από την απατηλή έννοια της έμπνευσης και να πρέπει να περάσω στην πιο πρακτική και απλή νοοτροπία του παραδείγματος.
Να παραδειγματιστώ δηλαδή για την αρμόζουσα προς εμέ και τους γύρω μου βιοθεώρηση.
Δικαιοσύνη το όνομα της. Δύσκολη η εφαρμογή της, πολλές αλλά όχι άγνωστες οι προϋποθέσεις της.
Η πρώτη; Να μην είσαι άπληστος.
Η δεύτερη; Να συνειδητοποιήσεις τη θέση σου απέναντι στην κοινή μοίρα όλων των βροτών, το θάνατο.
Η τρίτη; Να μην δείχνεις έλεος σε όσους από τρυφηλότητα, μαλακία, απληστία και οίηση αδικούν τους υπόλοιπους.
Το ύστατο πεδίο της μάχης ήταν είναι και θα είναι το μυαλό.
Μην ελπίζεις. Τί ελπίζεις εξάλλου? Όσοι πίστεψες σε πρόδωσαν. Η λογική της ανάθεσης των ευθυνών έχει πάντα την ίδια κατάληξη: την εκμετάλλευση εκείνου που εμπιστεύθηκε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άλλοτε πιο βίαιο και τραχύ άλλοτε ωραιοποιημένο και φτιασιδωμένο. Δεν έχει σημασία. Καμία σημασία.
Τρέξε να προλάβεις.
Δούλεψε να εξασφαλίσεις τον ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας ε και αν μπορέσεις τον φόρο εισοδήματος.
Το πρόσωπο της εξουσίας ίδιο και απαράλλαχτο- μόνο τα ονόματα αλλάζουν.
Τα ντόπια τσιράκια των αρχόντων δρουν πειθήνια προς όφελός τους.
Είπαμε, μόνο τα ονόματα αλλάζουν.
Και εμείς, ο λαουτζίκος είτε χειροκροτάμε ελπίζοντας να εξασφαλίσουμε μιαν καλή θεσούλα είτε λιμοκτονούμε και αργοπεθαίνουμε με ψυχοφάρμακα και κατάθλιψη περιμένοντας την έλευση του αναπόφευκτου τίποτα είτε μεταναστεύουμε προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης/επιβίωσης.
Και καθημερινά να πνίγονται στο Αιγαίο οι ορδές των ακόμα πιο πτωχών και πεινασμένων εξ Ανατολής που έρχονται έχοντας παρόμοια κίνητρα.
Δεν ξέρω.
Ή μάλλον ξέρω.
Εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια το βιολί παίζει μονότονα τον ίδιο σκοπό.
Αλλά ίσως πια να είναι πολύ αργά. Μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως δυσκολεύομαι να βρω μια βάση μιαν αφετηρία να εμπνευστώ για τον τρόπο που οφείλω να συνεχίσω. Η απλή επιβίωση δε μού αρκεί. Ίσως πάλι όμως να πρέπει να ξεφύγω από την απατηλή έννοια της έμπνευσης και να πρέπει να περάσω στην πιο πρακτική και απλή νοοτροπία του παραδείγματος.
Να παραδειγματιστώ δηλαδή για την αρμόζουσα προς εμέ και τους γύρω μου βιοθεώρηση.
Δικαιοσύνη το όνομα της. Δύσκολη η εφαρμογή της, πολλές αλλά όχι άγνωστες οι προϋποθέσεις της.
Η πρώτη; Να μην είσαι άπληστος.
Η δεύτερη; Να συνειδητοποιήσεις τη θέση σου απέναντι στην κοινή μοίρα όλων των βροτών, το θάνατο.
Η τρίτη; Να μην δείχνεις έλεος σε όσους από τρυφηλότητα, μαλακία, απληστία και οίηση αδικούν τους υπόλοιπους.
Το ύστατο πεδίο της μάχης ήταν είναι και θα είναι το μυαλό.
