Ειλικρινά κάποια πράγματα δεν τα καταλαβαίνω.
Για την ακρίβεια όσο περνάει ο καιρός και συσσωρεύεται η γνώση, τόσο λιγότερα καταλαβαίνω.
Τί με παραξενεύουν στους ανθρώπους?
Οι ηλίθιες ανάγκες.
Τα χαζοχαρούμενα θέλω.
Οι θλιβερές αναβολές.
Οι φοβίες και τα αδικαιολόγητα άγχη.
Τί άλλο με παραξανεύει?
Η επανάληψη των ίδιων λαθών, προσωπικών και συλλογικών.
Η αβάσιμη έπαρση που ανεβάζει κάποιον με το νου του σε δυσθεώρητα ύψη και τον γκρεμίζει απότομα.
Η έλλειψη πνευματικότητας και η γελοία γραφικότητα.
Η επινόηση βεβαιοτήτων και η ανάπτυξη δογματικών αντιλήψεων.
Η εθελοδουλεία και η εθελοτύφλωση.
Η μεμψιμοιρία και η διασπορά της απόδοσης ευθυνών σε όλους τους τριγύρω, πλην του συνήθως υπεύθυνου.
Η έλλειψη της απλής κοινής λογικής που επιχειρείται να δικαιολογηθεί με την επίκληση επιλεκτικών αθλιοτήτων.
Η αδυναμία επιβολής του αυτονόητου στον ίδιο τον εαυτό.
Το σκότωμα του χρόνου.
Η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων και η υπέρμετρη υποτίμηση τους στο σημείο καμπής, την στιγμή της αλήθειας. Ενθουσιασμός και απογοήτευση σε βαθμό αδιανόητο.
Ο διαρκής αυτοβαυκαλισμός και η σιχαμερή αυτοϋπνωση.
Αλλά κυρίως αυτό που με παραξενεύει είναι:
Η ελπίδα..
Mille regretz de vous abandonner
Et d'eslonger vostre fache amoureuse,
Jay si grand dueil et paine douloureuse,
Quon me verra brief mes jours definer.
Για την ακρίβεια όσο περνάει ο καιρός και συσσωρεύεται η γνώση, τόσο λιγότερα καταλαβαίνω.
Τί με παραξενεύουν στους ανθρώπους?
Οι ηλίθιες ανάγκες.
Τα χαζοχαρούμενα θέλω.
Οι θλιβερές αναβολές.
Οι φοβίες και τα αδικαιολόγητα άγχη.
Τί άλλο με παραξανεύει?
Η επανάληψη των ίδιων λαθών, προσωπικών και συλλογικών.
Η αβάσιμη έπαρση που ανεβάζει κάποιον με το νου του σε δυσθεώρητα ύψη και τον γκρεμίζει απότομα.
Η έλλειψη πνευματικότητας και η γελοία γραφικότητα.
Η επινόηση βεβαιοτήτων και η ανάπτυξη δογματικών αντιλήψεων.
Η εθελοδουλεία και η εθελοτύφλωση.
Η μεμψιμοιρία και η διασπορά της απόδοσης ευθυνών σε όλους τους τριγύρω, πλην του συνήθως υπεύθυνου.
Η έλλειψη της απλής κοινής λογικής που επιχειρείται να δικαιολογηθεί με την επίκληση επιλεκτικών αθλιοτήτων.
Η αδυναμία επιβολής του αυτονόητου στον ίδιο τον εαυτό.
Το σκότωμα του χρόνου.
Η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων και η υπέρμετρη υποτίμηση τους στο σημείο καμπής, την στιγμή της αλήθειας. Ενθουσιασμός και απογοήτευση σε βαθμό αδιανόητο.
Ο διαρκής αυτοβαυκαλισμός και η σιχαμερή αυτοϋπνωση.
Αλλά κυρίως αυτό που με παραξενεύει είναι:
Η ελπίδα..
Homo sum, humani nihil a me alienum puto
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αντικρύζοντάς τα όλα αυτά, δεν βρίσκω άλλον τρόπο να τα αντιμετωπίσω μέσα μου παρά μόνο με έναν που με παραξενεύει ολοένα και λιγότερο:
Μια βαρβαρότητα που παραμονεύει, έτοιμη να εκδηλωθεί με την πρώτη ευκαιρία.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αντικρύζοντάς τα όλα αυτά, δεν βρίσκω άλλον τρόπο να τα αντιμετωπίσω μέσα μου παρά μόνο με έναν που με παραξενεύει ολοένα και λιγότερο:
Μια βαρβαρότητα που παραμονεύει, έτοιμη να εκδηλωθεί με την πρώτη ευκαιρία.
Mille regretz de vous abandonner
Et d'eslonger vostre fache amoureuse,
Jay si grand dueil et paine douloureuse,
Quon me verra brief mes jours definer.
