..κι αφού άρχισα ως συνεπής φασαίος δηθενάς να σού λέω για το άγχος του φόβου του θανάτου και την επιδίωξη της Αθανασίας στον 21ο αιώνα και να παραθέτω πληροφορίες για το πώς και το γιατί αυτή μπορεί να επιτευχθεί με ψηφιακά, cyborg ή γενετίστικα μέσα, απόρησες.
Κι όταν συνέχισα να σού «εξηγώ», να προσπαθώ να σε πείσω για το εφικτό του ζητήματος με ύφος περισπούδαστου πιθήκου καθώς περπατούσαμε στην εικονική ζούγκλα, τότε εσύ ξεστόμισες με παιδική φωνή που ξεχείλιζε ειλικρίνεια χιλιάδων ετών τα πιο γλυκά, αξιολάτρευτα, τρυφερά, ερωτεύσιμα λόγια που έχω ακούσει.
Λόγια μιας σκέψης που προσπαθώ από όσο θυμάμαι να την κάνω κτήμα μου αρκετό καιρό και την οποία εσύ την εξέφρασες σχεδόν απηυδισμένη με τον πιο φυσικό τρόπο: «Άσε με! Εγώ θέλω απλά να γεράσω και να πεθάνω. Αυτό θέλω.»
(Ufomammut - Opus Alter - Deityrant)
Πρέπει να φύγω μακριά σου, να εξαφανιστώ για να υπάρξει έστω μια πιθανότητα να σε συναντήσω.
