539. H avevaioths xeirotéra ths arnhsews

( Α: ενθουσιασμός, ενδιαφέρον κι όρεξη .  Β: βαρεμάρα, αδιαφορία,  απάθεια. )

Α-Πού πήγες το...?

Β-Κάπου. 

Α-Ποιός...?

Β-Κάποιος. 

Α-Θα ήθελες να... ?

Β-Δεν ξέρω.

Α-Πότε θα...? 

Β-Κάποτε. 

Α-Τι θα μπορούσε...?

Β-Κάτι. 

Α-Σου άρεσε το...?

Β-Ούτε κρύο ούτε ζέστη.

Α-Τί θα έλεγες για...?

Β-Θα δούμε. 

Α-Αν θα...?

Β-Μπορεί.

Α-Μήπως να...?

Β-Ίσως. Ή και όχι..

Α-Γιατί...?

Β-Έτσι. 

Α-Πες μου μόνο αυτό: ΠΟΣΟ γαμώ τη μάνα σου?

Β-EEEE, ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ????

Α-Κάπως! 

Swans - blackout

[Glimpses of the Future] O'brien on power - 1984

DISCLAIMER: for the best possible experience copy the following text and paste it into a text editor and then watch this video (4:53). OR just turn the subtitles on.

- Now for the future.

A question:

"How does one man assert [επιβεβαιωνει - επιβάλλει] power over another?"

- By making him suffer.

- Exactly. Obedience is not enough.

Power is inflicting pain and humiliation. Otherwise, you cannot be sure.

Power is tearing human minds apart...

and putting them together again in new shapes of your own choosing.

Power is not a means, it is an end. [η ισχύς ως αυτοσκοπός]

In our world, there will only be triumph and self-abasement [αυτο-ταπείνωση].

Everything else, we shall destroy.

The past is forbidden. Why?

Because when we can cut man from his own past...

then we can cut him from his family, his children, other men.

There is no loyalty, except loyalty to the Party.

There is no love, except love of Big Brother.

All competing pleasures, we will destroy.

If you want a vision of the future, imagine...

a boot stamping on a human face forever.

Winston, you are thinking that my face is old and tired...

that while I talk of power...

I’m unable to prevent the decay of my own body.

But the individual is only a cell.

And the weariness [καταπόνηση - εξάντληση] of the cell is the vigor [σφρίγος] of the organism.

- You’ll fail.

- Why?

- It’s impossible.

Hatred, the fear of life.

- Why is hate less vital than love?

- I don’t know.

But somehow you’ll fail.

Something will defeat you.

Life will defeat you.

- We control life at all levels.

We create human nature.

Men are infinitely malleable [εύπλαστοι].

Or perhaps you’ve returned to your old idea that the proletarians will arise.

Put it out of your mind.

They are helpless animals.

Humanity is the body.

- I don’t care. In the end, they’ll beat you.

Sooner or later, they’ll tear you to pieces.

- On what evidence?

- Goldstein’s book.

- I wrote it. Or, at least, I collaborated in writing it.

No book is individually produced, as you know.

- I just believe it.

I know you’ll fail.

Something in this world...

some spirit you will never overcome"... "

- What is it, this principle?

- I don’t know.

The spirit of man.

- And do you consider yourself a man?

- Yes.

- If you are a man, you’re the last man.

Your kind is extinct.

We are the inheritors.

Do you understand that you are alone?

You are outside history.

You unexist.

Get up.

Come here.

Look at you.

You’re rotting away.

That is the last man.

If you are human, that is humanity.

538. Αλγοριθμική ζωή

Τη μουσική που ακούς, το πρόγραμμα στην εταιρεία ηλεκτρικού που θα εγγραφείς, τα προτεινόμενα στην εκάστοτε εφαρμογή, το μαγαζί που θα πας, τα ρούχα που θα φορέσεις, τα βιβλία που θα διαβάσεις (αν διαβάζεις πια), τη μάρκα που θα αγοράσεις, το φα̈́ί που θα φας, το εστιατόριο που θα επισκεφτείς, το ταξίδι που θα πας, το ξενοδοχείο που θα μείνεις, την παραλία που θα βουτήξεις, τις ειδήσεις που θα παρακολουθήσεις, το ηλιοβασίλεμα που θα χαζέψεις, τη διαδρομή που θα ακολουθήσεις στον χάρτη, τα παιχνίδια που θα παίξεις, τις ταινίες που θα δεις…

Ό,τι θα σκεφτείς, έχεις κατευθυνθεί να το σκεφτείς. Και το περιεχόμενο και τον τρόπο. Μην πλανάσαι όμως ακόμα και η ίδια η σκέψη είναι παροδική, σπασμωδική, τετριμμένη. Δίχως ουσία, βάθος, ανάλυση και κυρίως δίχως στόχο. Ενστικτώδης και όχι ηθελημένη σαν ένα θολό νέφος να έχει καλύψει τον νού και δεν τον αφήνει, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί α-ληθινά, να θυμηθεί πως είναι παιδί της Γης και του έναστρου Ουρανού.

Απαιτείται προσπάθεια, συνεχής επαγρύπνηση, αυτο-πειθ-αρχία. 
Ας την εξετάσουμε λοιπόν την τελευταία λέξη. 
Τα τμήματα “αυτο-” και “-αρχία” είναι σαφή. Η εσωτερική αρχή/επιβολή κάποιων αξιών για τις οποίες ο εαυτός είναι πεπεισμένος πως εξυπηρετούν την ανάπτυξή του (αδιάφορο σε αυτήν τη φάση η κατεύθυνση της ανάπτυξης).

Η παρούσα διερεύνηση συνεπώς αξίζει να στοχεύσει τον μηχανισμό της εσωτερικής (το τονίζω) πειθούς, πώς δηλαδή έχει πείσει το άτομο τον εαυτό του για το επωφελές αυτών των αξιών. 

#### Loading ####

Η απάντηση φαίνεται να βρίσκεται στον συνδυασμό των εξής παραγόντων: της γενικής αλλά και ειδικής/ατομικής ανθρώπινης βιολογικής υπόστασης (ως αποτέλεσμα της τυχαιότητας που διέπει το νόμο της φυσικής επιλογής – natural selection) καθώς των χωροχρονικών χαρακτηριστικών της ύπαρξης του κάθε ατόμου.      

Σε κάθε περίπτωση, είτε ετοιμάζεσαι να βγάλεις selfie κάνοντας duckface σε έναν φωτεινό διάδρομο στο mall μπροστά από τη βιτρίνα ενός πανάκριβου καταστήματος πριν μπεις με την παρέα σου μέσα είτε ετοιμάζεσαι για εκτόξευση ώστε να στελεχώσεις για τους επόμενους μήνες τον ISS παλεύοντας με τον σολιψισμό που γεννά η θέα του μπλέ πλανήτη μας από μακριά είτε ετοιμάζεσαι να βγεις παρίας για επαιτεία στα σοκάκια του Νέου Δελχί αντιμετωπίζοντας τα περιφρονητικά βλέμματα οίκτου των περαστικών ο κοινός παρονομαστής είναι ένας-  

 

δεν αξίζει να προσπαθείς
αν ωστόσο προσπαθήσεις, τουλάχιστον ας είναι για κάτι κοινά επωφελές
αλλά ακόμα κι αν το πετύχεις μην τολμήσεις στιγμή να περηφανευτείς διότι τίποτα δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι δικό σου

Από μέρα σε μέρα - Τ. Λειβαδίτης

Οι ίδιες ταπεινώσεις πάλι σήμερα, τα ίδια λάθη, οι συμβιβασμοί, 

το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε εκείνον που περιφρονείς, 

το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου κι αυτόν και το χαμόγελό σου, 

η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις

που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια,

το ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης αφανέρωτης

που την κρύβεις μ' επιμέλεια για την μεγάλη ώρα, και μαζί η πικρή υποψία 

πως δεν κρύβεις τίποτα, και πως εκείνη η μεγάλη ώρα δε θαρθει ποτέ, 

ή ακόμα πιο φριχτό, πως πέρασε χωρίς να την αναγνωρίσεις, 

η κοπέλα του αντικρινού σπιτιού που τρέχει βιαστική στο ραντεβού της

χωρίς να σου ρίχνει ούτε ένα βλέμμα. Τα όνειρα, α, τα όνειρα που όσο πιο ακατόρθωτα είναι

τόσο τους δίνεσαι με πιο μεγάλη λύσσα, οι αμαρτίες που φοβάσαι, οι αγνότητες που δεν μπορείς, 

η σκέψη, πως, εκεί, να, πίσω από την γωνιά του δρόμου σε προσμένουν 

όλα τα ενδεχόμενα, ενώ δε συναντάς παρά το ίδιο γαλακτοπωλείο-

την έμαθες τη ζωή σου, χρόνια τώρα. 

Έτσι κάθε μέρα ξυπνάς με την πικρή αόριστη απόφαση: αν έπεφτα απ' το παράθυρο;

Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ' έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα. 

Από μέρα σε μέρα  - Τ. Λειβαδίτης

537. ξανά στο καρκινάδικο

 Στην προπόνηση χθες ένας φοιτητής με ρώτησε:

-Τί δουλειά κάνεις?
-Μηχανικός. (είπα μια γενικότητα)

Ακουμπάω τα πόδια στις φτέρνες και δε με ενδιαφέρει τίποτα. Στα παπαράκια μου.  

- Επέστρεψα αγάπη μου, έστω και για λίγο.
- Για πόσο λίγο? Μία μέρα? Μία εβδομάδα? Έναν μήνα? Έναν χρόνο?

Δε με ενδιαφέρει τίποτα, ούτε το γεγονός ότι επέστρεψα στο καρκινάδικο έστω και για λίγο. Στην γαμημένη καπνοβιομηχανία. Την καθόλα νόμιμη κι απόλυτα ανήθικη. Που την επισκέπτονται πρωθυπουργοί, υπουργοί και κάθε λογής μεγαλοσχήμονες.
Στον παραγωγό φορέων νικοτίνης που προορίζονται να καταναλώνονται σε θερμαινόμενη εισπνεόμενη μορφή.

Εδώ που φτιάχνεται θάνατος, αρρώστια, αναπηρία, στειρότητα. Κι εγώ να πληρώνομαι αδρά.
Είναι όμως αυτή η κατάλληλη φωνή για το ρήμα? Έτσι γενικά ουδέτερα κι αόριστα "φτιάχνεται" ?

Εδώ που φτιάχνουνε θάνατο, αρρώστια, αναπηρία, στειρότητα.
Είναι όμως αυτό το κατάλληλο πρόσωπο? Αυτοί? Μόνοι τους?

Εδώ που φτιάχνουΜΕ θάνατο, αρρώστια, αναπηρία, στειρότητα.
Τώρα, πολύ καλύτερα, πιο ακριβές. Και εμένα να πληρώνομαι ακριβά.

Είναι όμως ο χρόνος παραμονής μου στο καρκινάδικο η κανονική μονάδα μέτρησης της ξεφτίλας μου άραγε? Όχι ακριβώς. Ας δούμε τα δεδομένα.

Πόσα τσιγάρα παράγονται εδώ κάθε μέρα? [μπορώ να το μάθω] =Χ
Πόσοι βλάκες βρισκόμαστε εδώ (μόνιμοι, εξωτερικοί κοντράκτορες (όπως εγώ), τσέοι, εργάτες, διευθυντές κτλ)  ? [μπορώ να το μάθω] =Υ
Πόσος ο χρόνος ζωής που αφαιρείται από κάθε τσιγάρο κατά μ.ό. ? [το γνωρίζω] =20'=t (https://www.naftemporiki.gr/health/1869094/posa-lepta-zois-kovei-ena-tsigaro-apo-toys-kapnistes/)
Πόσο καιρό ήμουν, είμαι και θα είμαι παρών στο καρκινάδικο? [το γνωρίζω] =D
Τι μεροκάματο παίρνω? [το γνωρίζω] =Μ

Άρα
Χ/Υ= τα παραχθέντα τσιγάρα που μου αναλογούν για κάθε μέρα που βρίσκομαι στο καρκινάδικο. Κι ας μην είμαι απευθείας στην παραγωγή, δεν έχει σημασία. Κι έστω δια τρία, διότι βρίσκομαι 8 ώρες εδώ. Άρα Χ/3Υ.
(Χ/3Υ)*t = ο χρόνος ζωής που αφαιρείται από τα εθιστικά προϊόντα που παρήχθησαν κατά τη συμμετοχή μου ανά ημέρα παρουσίας μου στο καρκινάδικο
(X/3Y)*t*D = ο συνολικός χρόνος ζωής που θα αφαιρεθεί και για τον οποίο ευθύνομαι εγώ.
((Χ/3Υ)*t)/M = πόσο κοστολογώ τον ανθρώπινο χρόνο.

Δύο αριθμούς πρέπει να μάθω λοιπόν και να κάνω κάποιες απλές πραξούλες.

Για να μπορώ να απαντάω:

-Τί δουλειά κάνεις?
-Δολοφόνος.
-....
-Έχω σκοτώσει [τόσους] ανθρώπους για [τόσο].  
-...
-Άμα θέλεις έλα κι εσύ, ψάχνουμε συνένοχους, να αυξηθεί δηλαδή το Υ.
-Το κάνεις ακόμα?
-Είχα σταματήσει αλλά επέστρεψα για λίγο.
-Για πόσο λίγο? Μία μέρα? Μία εβδομάδα? Έναν μήνα? Έναν χρόνο?

Death in Vegas - Aisha