20221228

531. Writer's ξε-block

Βία παντού. 

Αίμα.  Ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένα κόκκαλα, πτώσεις από ύψος, ηλεκτροπληγέντα απανθρακωμένα σώματα.

Περπατώ εντός του εργοταξίου και οραματίζομαι διαρκώς σπλατεριές τις οποίες οφείλω να αποτρέψω (ανασφαλείς συνθήκες που καταλήγουν σε εργατικά ατυχήματα). It's part of the job description, after all. 

Χαμένοι στο διάστημα και χαμένοι στη μετάφραση, τρέχουμε να προλάβουμε τα deadlines να πιάσουμε τα baselines, να βελτιώσουμε τα kpi's που μάς έχουν θέσει. 

Είσαι ελεύθερος να δημιουργήσεις εντός των προκαθορισμένων πλαισίων. 

Εγκιβωτίσου να διαπρέψεις. 

Παρέκκλινε και θα σε φάει το μαύρο φίδι. 

Ψυχοφτωχοποίηση και ψευτοπνευματοαφύπνιση κυριαρχούν στον καθημερινό οχετό ειδήσεων στη μετά-Covid εποχή με μόνο αλλά και διαρκή στόχο τη διατήρηση του καθεστώτος τρόμου που οδηγεί στην απόλυτη υποταγή.

Green pass. Freedom pass. Energy pass. Fuel pass. Evia pass. Food pass. 

Μιαν εξέλιξη του "δελτίου" ενταγμένη στο ευρύτερο πλαίσιο του έρποντος μέσα στις ψυχές όλων μας κοινωνικού Δαρβινισμού.

Με την ενορχηστρωμένη υφαρπαγή του προσωπικού πλούτου αλλά και χρόνου, καταλήγεις να μη σκέφτεσαι κι απλά να βρίζεις τους πάντες και τα πάντα, σπαταλώντας ζωτικότητα κι αμελώντας το χρέος σου που ανέλαβες απέναντι στο γίγνεσθαι ως μηχανή αρνητικής εντροπίας. 

..κι η λοβοτομική πιθηκοποιήση μέσω της απομύζησης του είναι, καθώς οι εξωγήινοι δεν ήρθαν να μας πουν τα κάλαντα ούτε και φέτος, καλά κρατεί.

Δεν υπάρχουν πλέον οργή κι έντονα συναισθήματα παρά μόνο συμπεράσματα:

Ή αυτοί ή εμείς. 

Belumn omnium contra omnes. 


Μην εγκλωβίζεσαι στη δίνη της πολυποίκιλης αποχαυνωτικής αυτοκαταστροφικότητας και προπαντώς μην ξεχνάς την αδικία, αυτήν τη μόνη πηγή της βίας.

20220618

530. φυσική αντιμετώπιση μιας posthuman far-fetched φοβικής θεώρησης

 ..κι αφού άρχισα ως συνεπής φασαίος δηθενάς να σού λέω για το άγχος του φόβου του θανάτου και την επιδίωξη της Αθανασίας στον 21ο αιώνα και να παραθέτω πληροφορίες για το πώς και το γιατί αυτή μπορεί να επιτευχθεί με ψηφιακά, cyborg ή γενετίστικα μέσα, απόρησες. 

Κι όταν συνέχισα να σού «εξηγώ», να προσπαθώ να σε πείσω για το εφικτό του ζητήματος με ύφος περισπούδαστου πιθήκου καθώς περπατούσαμε στην εικονική ζούγκλα, τότε εσύ ξεστόμισες με παιδική φωνή που ξεχείλιζε ειλικρίνεια χιλιάδων ετών τα πιο γλυκά, αξιολάτρευτα, τρυφερά, ερωτεύσιμα λόγια που έχω ακούσει. 

Λόγια μιας σκέψης που προσπαθώ από όσο θυμάμαι να την κάνω κτήμα μου αρκετό καιρό και την οποία εσύ την εξέφρασες σχεδόν απηυδισμένη με τον πιο φυσικό τρόπο: «Άσε με! Εγώ θέλω απλά να γεράσω και να πεθάνω. Αυτό θέλω.»    

(Ufomammut - Opus Alter - Deityrant)

Πρέπει να φύγω μακριά σου, να εξαφανιστώ για να υπάρξει έστω μια πιθανότητα να σε συναντήσω. 

20220321

529. in a pre-post-neo-alter (ENTER YOUR SHIT HERE) state

Οι μικροί εθισμοί της πλάνης. 

Πώς ορίζεται ο μικρός ή μεγάλος εθισμός? Ας δούμε πρώτα τί είναι. 

Είναι εκείνο που σε κρατάει δέσμιο-μακριά από τις "πραγματικές" σου δυνατότητες. Ή να το θέσω ορθότερα, αυτό που σε εγκιβωτίζει σε νόρμες, συνήθειες, ρουτίνες, ανάγκες, χαζές ημιπολυτέλειες και δε σού επιτρέπει να τολμήσεις να εντοπίσεις τα όριά σου. 

Η ανάγκη. 

Η υποχρέωση.

Οι επίπλαστες υποχρεώσεις που δε σού επιτρέπουν να προχωρήσεις, να τρέξεις να κάνεις αυτό το σάλτο μορτάλε.

-Ston polemo stin Oukrania, me pion ise?

-Me kanenan.'H mallon eimai me ton an8rwpo. 'H gia na eimai eilikrinhs me ekeinon pou 8a mou edine ta perissotera.


Η άνεση. Δεν έχεις να χάσεις ούτε και να κερδίσεις τίποτα. Εξ ορισμού κι εκ προοιμίου κι απ'το μουνί της μανούλας μας όλοι χαμένοι και καταδικασμένοι είμαστε εξάλλου. Ποιος ο λόγος να μην ξεφουρνίσω τις ασυναρτησίες μου? Τις καφρίλες μου? Τις προσβολές ή/και τις γαλυφιές μου? Ποιος ο λόγος να μην καταστρέψω και να στρωθώ να δημιουργήσω?


we belong to the dead


Fatalism is a family of related philosophical doctrines that stress the subjugation of all events or actions to fate or destiny, and is commonly associated with the consequent attitude of resignation in the face of future events which are thought to be inevitable.


Δώδεκα μήνες στους εξωνημένους, πέρασαν. Και είμαι ακόμα εκεί. Εδώ. Πού όμως? 

Μακριά από όλους όσοι νοιάστηκαν ή νοιάζονται για μένα. 

Και να! Ιδού! Behold!! Πώς μού τρέχουν τα σάλια μόλις ακούσω τη μαγική λέξη "αύξηση" και να παραμένω, όντας δέσμιος των μικρών μου απολαύσεων. Να καπνίζω πιο πολύ από ποτέ για να μη σαλτάρω βλέποντας όλα τα ανθρωπόμορφα ζωντόβολα γύρω μου. Να πίνω ένα μπουκάλι στην καθησιά μου για να αντέξω την γκρίνια της ώστε να κοιμηθώ γλυκά σαν κούτσουρο και να μην τη βλέπω. Να συλλέγω βιβλία και περιοδικά που δε θα διαβάσω ποτέ αλλά που μού αρέσει να τα κοιτάζω για τη δυναμική που θα προσδώσουν αν τα διαβάσω κάποτε. Να μην έχω κανέναν ηθικό φραγμό για το ποιος και πώς και αν θα πληγωθεί. 

Ποιον κοροϊδεύω? Ποιον προσπαθώ να κοροϊδέψω? Πρώτα και κύρια, εμένα κυρία μου. 

Έχει αποτέλεσμα? Δε βαριέσαι, δε γαμιέται.. ¯\_(ツ)_/¯

Σημείωση: Έχω υποβληθεί γύρω στα 50 υποχρεωτικά πληρωμένα ράπιντ έξω κι άλλα 100 δωρεάν στη φάμπρικα μέσα, μέχρι τώρα στον τελευταίο χρόνο. Κοινώς μού έχει γίνει το ρουθούνι φινιστρίνι, πιο φαρδύ κι από τη σούφρα της Αντριάνας της Τσέτσικ. Σήμερα βαρέθηκα να πάω στη δουλεΊα επικαλούμενος δέκατα κι αδιαθεσία. Χέστηκαν από το φόβο τους. Αφού με θεωρούν κινητή βόμβα ούτως ή άλλως, συνεπώς στα παπάρια μου. Υπάρχουν και τα θετικά τού να είσαι ανεμβολίαστο σκουλήκι. Όχι ότι έχει και καμιά σημασία, απλά ήθελα να καταγραφεί στα πρακτικά.