272. no remorse

ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΙ ΑΗΔΙΕΣ ΝΑ ΣΤΟΛΙΣΩ ΤΗΝ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΛΕΟΝ, ΠΗΓΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟΧΥΤΗ ΝΑ ΠΛΥΝΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΥΠΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΩ ΤΗ ΒΡΥΣΗ.

ΣΤΟ ΤΑΠΕΡ ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΕ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑ ΘΕΣΠΕΣΙΟ ΜΟΥΣΑΚΟΕΙΔΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΓΕΜΙΖΕ ΜΕ ΝΕΡΟ, ΕΙΔΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΞΑΝΘΗ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ ΝΑ ΣΑΛΕΥΕΙ. ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΟ ΤΑΠΕΡ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΙΣΙΝΑ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΚΗΛΙΔΕΣ ΛΑΔΙΟΥ ΣΕ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙ ΜΙΑ ΡΑΜΠΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΙ ΑΣ ΕΒΛΕΠΑ ΕΓΩ ΤΟ ΠΗΡΟΥΝΙ ΜΟΥ.

Η ΚΑΤΣ-ΑΡΙΔΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΕ, ΚΟΛΥΜΠΟΥΣΕ ΜΕ ΧΑΡΗ ΚΙ ΟΣΟ ΠΕΡΝΟΥΣΕ Η ΩΡΑ (15’’) ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΥΜΙΖΕ ΩΜΗ Γ-ΑΡΙΔΑ.

ΩΣΠΟΥ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ, ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΞΕΦΥΣΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΟ ΓΙΑΤΙ ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΠΝΟΗ.

..ΚΙ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΑΝΟΙΞΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΥΨΙΣΤΟ ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.
..ΚΙ ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΗΣ ΝΑ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΕΙ ΕΝΑ STAIRWAY TO HEAVEN ΥΠΟ ΤΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΜΕΛΩΔΙΩΝ
..ΚΑΙ ΝΤΥΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΜΕ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΚΑΙ ΜΗ ΤΡΟΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΩ ΣΤΟΝ ΜΑΤΑΙΟ ΕΤΟΥΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΔΙΝΑΝ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΨΕΛΝΟΝΤΑΣ

Φύλαξον την ψυχήν μου και ρύσαι με, μη καταισχυνθείην, ότι ήλπισα επι σε.
(Δαβίδ Ψαλμός 24)