374. sto mpalkoni ths 8eias ifigeneias pt. 2.1

Η αυτοαποδόμηση της σκέψης αποτελεί ζωτικό τμήμα ενός οργανισμού που θέλει να αναγεννάται στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Είναι τρόπος ζωής κι όχι απλώς τρόπος ενός σκέπτεσθαι, μιας θεωρητικής νοοτροπίας.
Η τελευταία πρόταση προ-υποθέτει την αποδοχή μιας αποκλειστικά βιολογικής, κρεάτινης όπως μου αρέσει να το λέω, αντίληψης της φύσης του ανθρώπου και πηγάζει από την άρνηση της αποδοχής οποιουδήποτε αναπόδεικτου επιχειρήματος και συλλογισμού όπως είναι π.χ. η ύπαρξη επουράνιων οντοτήτων, ψυχής κτλ.
Έτσι λοιπόν στο μέτρο του εφικτά στοχάσιμου, δηλαδή εντός των ορίων που αντιλαμβάνομαι πως θέτει η επιστημονική γνώση των αρχών του 21ου αιώνα μετά Χριστόν., λέω ότι ζωντανός ένας άνθρωπος είναι όσο οι σκέψεις του συνεχίζουν να επηρεάζουν και να έχουν απήχηση σε άλλους ανθρώπους.

Τι να’ναι πάντως ο πίθηκας? Μην είν’ το κρέας του? Ή μήπως τα κόκκαλα?
Πώς ορίζομαι γαμώ την πουτάνα μου?
Μπορώ να μετρήσω την υπόσταση μου με την ίδια ευκολία που μετρώ αυτά τα λίγα εκατοστά της ψωλής μου?

Κάποιοι είναι πρόθυμοι να σου διδάξουν την τέχνη του να μιλάς συνέχεια και να μη λές τίποτα.

Στο ζουμί λοιπόν, χωρίς περιττά πράγματα και λεκτικά περιττώματα.
Δεν είσαι η όψη σου ούτε και το κρέας σου.
Δεν είσαι το πρόσωπο, το κορμί, τα χέρια, τα δάχτυλα των ποδιών,τα κόκκαλα, το χρώμα και το σχέδιο της τρίχας στο κρανίο σου, η μελανίνη στο δέρμα σου, ο κώλος, τα γεννητικά σου όργανα.

Όλα αυτά είναι στοιχεία αναγνωρισιμότητας κι όχι προσδιορισμού.

Είσαι η ΔΟΜΗ του εγκεφάλου σου, ενός οργάνου δηλαδή.
Δεν είσαι ούτε οι αναμνήσεις, δηλαδή οι πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες εκεί, ούτε τα γούστα σου ούτε τίποτα άλλο πέρα από τον τρόπο που αυτά αλληλεπιδρούν.

Είσαι μια διεργασία, το αποτέλεσμα μιας αλληλουχίας γεγονότων, a string of events χωρίς να έχεις κατά πάσα πιθανότητα κάτι το θεϊκό μέσα σου. Μη χαλιέσαι ωστόσο, παραμένεις ένα απίστευτα πολύπλοκο και σύνθετο ον (αν αυτό σε παρηγορεί, καλούτσικο μου πιγκουινάκι).

Κι επειδή ακριβώς αδυνατείς να πιστέψεις στην ίδια σου την πολυπλοκότητα κι επιχειρείς να καταλήξεις σε γρήγορα κι ανώδυνα συμπεράσματα, δεν καταφέρνεις να ξεφύγεις από τη φαιδρότητα του πανικού και της σύγχυσης του καθημερινού βίου.

Αντιμετωπίζοντας τον εαυτό σου λοιπόν ως ΕΙΔΟΣ κι όχι ως άτομο, ως ΔΟΜΗ κυττάρων κι όχι ως τα κύτταρα αυτά καθαυτά επιτυγχάνεται το εξής πολύ σημαντικό και λυτρωτικό. 

[to be continued]