20131115

424. Viva Singapura


I try to believe what i feel these days
It makes life much easier for me
It's hard to decide what is real these days
When things look so dizzy to me

I already know my children's children's faces
Voices that i've heard before
There's always more
There's always more

Wandering leaving the sea behind
To my home which everybody owns
Wandering, wandering
Where we can do what we please
Wandering

I feel like a thousand years have passed
I'm younger than i used to be
I feel like the world is my home at last
I know everyone that i meet

Somewhere in the music i can hear the bells
I heard a thousand years before
There's always more
There's always more

Wandering is this there all there is
Since i was since I began to be
Wandering, wandering
Where we can do what we please
Wandering 







2 comments:

Tree Surgeon said...

god bless, god bless.

http://youtu.be/NVGHAn47Ytk

Anonymous said...

Όλους τους ξεχνάς όλα τα ξεχνάς. Η λαμαρίνα όλα τα σβήνει που λέει κι ο ποιητής.
Άρχισαν πάλι τα απόλυτα όμως και δε μ’αρέσει..
Λαμαρινίαση. Έτσι λέγεται η κατάσταση μου, σε κανά μήνα ξεμπαρκάρω μα φοβάμαι τη στεριά.
Εδώ όλα πλέον είναι εύκολα, αναγνωρίσιμα. Είσαι στην απομόνωσή σου και τίποτα δε σε εκπλήσσει, τίποτα δεν μπορεί να σε εκπλήξει. Λίγοι άνθρωποι – με κενά βλέμματα οι περισσότεροι εξ αυτών.
Η λαμαρινίαση να έχει άραγε αυτό το αποτέλεσμα? Όχι. Η λαμαρίνα όλα τα αποκαλύπτει και πρέπει να έχεις κουράγιο αρχίδια κι υπομονή για να τα αντιμετωπίσεις.
Θες δε θες μένεις μόνος με τις φρίκες και τα λάθη. Στους μπουλμέδες κρέμονται βιομηχανικά σχέδια και κομμένες σελίδες με γυμνόστηθες ξεκωλιάρες να μου κρατούν συντροφιά.
Φρίκες.
Κάθε μέρα μαθαίνω τι να μην κάνω. Κάτι είναι κι αυτό.
Παρόν αθανασία παρελθόν μέλλον. Χωμένος στα βρωμόνερα να ξύνεις τη σκουριά δεκαετιών και να μη φεύγει.
- Είμαι σαν ένας βασιλιάς σε ομιχλώδη χώρα..
- What?
- Nevermind Dennis, I’m singing
- Ah ok Konstanti.
- Βαθύπλουτος μα ανίσχυρος και γερασμένος πρόωρα, που αηδιάζει με των αυλικών του τα παιχνίδια… (Spleen )
Φρίκες, η μαυρίλα να μη φεύγει από τα χέρια και ένα μυαλό που προσπαθώ εις μάτην να το εξαγνίσω από περιττές μαλακίες.
Καμήλα λιοντάρι παιδί. Αυτά έλεγε εκείνος ο οραματιστής ενός μέλλοντος ανέφικτου πως είναι τα στάδια του πνεύματος. Πάμε λοιπόν δίχως βιασύνη με επιμονή κι υπομονή.
24/7 alerted. Καθόλου ποτέ και πουθενά εφησυχασμός.