457. ξύπνα και μην κοιμάσαι, η ευκαιρία είναι μπροστά σου τραλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλλαλαλαλαλαλαλλαα

Ανάγκη.

Επιθυμίες.

Όλα πλάνες. Η ελεύθερη βούληση ως πλάνη. Χρειάζομαι να επιβιώσω και δεν γνωρίζω γιατί αλλά μάλλον είμαι προγραμματισμένος από το φυσικό νόμο της εξέλιξης έτσι αφού και η ρημάδα η τυχαιότητα έπαιξε πάλι το ρόλο της.

Γνωρίζω άρα αναγνωρίζω και το εύρος της άγνοιας μου. Μπροστά σε αυτό στέκομαι, αναρωτιέμαι, διαπιστώνω και κατάληγω πως τίποτα δεν έχω επιλέξει ούτε και δύναμαι ποτές να επιλέξω κάτι το αυθεντικό.

Δεν υφίσταται το αυθεντικό ρε φίλε, όλα imitations είναι.

Το θέμα έχει ως εξής: πρέπει να πάψεις να θεωρείς το φόβο σαν ένα είδος μηχανισμού προστασίας και να αρχίσεις να τον βλέπεις ως την κινητήριο αφορμή που σού δίνει την απαραίτητη ώθηση  να την παλέψεις  ακόμη μία μέρα.
Τί πάει να πει θες να προετοιμαστείς ψυχολογικά? Πάντα στη φαντασία τα πλάθουμε πολύ χειρότερα από ό,τι τελικά αποδεικνύονται.

Ξεβολέψου. Όσο βολεύεσαι σε μια κατάσταση, το μυαλό πήζει, οι νευρώνες χάνουν τη νεανική ελαστικότητά με συνέπεια το de facto γήρας (σε αντίθεση με το de jure που είναι η ηλικία βάσει ληξιαρχείου).

Έχω έναν παγκόσμιο χάρτη απέναντι μου που με κάνει να θυμάμαι και να ονειρεύομαι αντί να το αποφασίσω.

Σφιχταγκάλιασε το, το άγνωστο. Μίλα του και πρόσεξε πώς θα σού αποκριθεί. Είναι το μόνο που δε σού έμαθαν, δεν επιχείρησαν να σού μάθουν, δεν ετόλμησαν να σού μάθουν όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή εφοβόσαντο οι ίδιοι.

- "Όλον τον κόσμο γύρισες μα τίποτα δεν είδες"
- Ακόμα.

Παντού πρωτεύοντα του είδους homo sapiens βρίσκονται με πολύ διαφορετικές συνήθειες μεν την ίδια ανάγκη δε: να ξεχάσουν ότι κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν. Τέλος των πάντων. Finito la musica, passato la fiesta που λέγανε και στο χωριό μου πάνω στη Γροιλανδία οι συντρόφοι Εσκιμώοι. 

Πολύ το κρύο δικέ μου και πολλή αναζήτηση να κάνω έχω (που θα έλεγε και ο Yoda). Τίποτα δεν ξεκίνησε.