Καθε στιγμη και ενα σταυροδρομι. Και μια επιλογη. Για να το θεσω καλυτερα μια ψευτοεπιλογη.
Δεν νομιζω πως υπαρχει η μοιρα, τουλαχιστον με την προσωποποιημενη μορφη που της εχει αποδοθει μεχρι τωρα.
Τιποτα προδιαγεγραμμενο και ομως εκ των υστερων ολα φανταζουν τελείως λογικα και νομοτελειακα.
Ενας δουλος του συστηματος και της καθεστηκυίας ταξης. Δεν μπορεις να ξεφυγεις.
Δουλειά και δουλεία. Ιδια λεξη. Ιδια ντροπη ανα τους αιωνες.
Η ψευτοεπιλογη που δινεται για ψηφοφορία καθε τεσσερα χρονια δεν μπορει να καλυψει το ονειδος της ανελευθεριας.
Δουλικες καταναλωτικες συνηθειες. Ντε φακτο εκμεταλλευση των αδελφων που ζουν υπο χειροτερες συνθηκες στο Μπαγκλαντες και την Κινα και την Ζιμπάμπουε και αλλου.
Καπιταλισμος μωρο μου.
Ολα για να ευφρανθει η κοιλια και οι ματαιοδοξες επιθυμιες.
Ολα για την εικονα και τον εντυπωσιασμο των υπολοιπων.
Ντροπή.
Θα πεις βεβαια οτι εχεις την ευχέρεια να φυγεις οποτε θες. Να κανεις ο,τι θες. Δεν ισχυει.
Με την εμποτισμενη νοοτροπια και πνευματικη γαλουχηση τοσων ετων εκπαιδευσης απο ολα τα μεσα και εργαλεια του "συστηματος" , το να ξεφυγεις φανταζει υπερβολικα δυσκολο με την κυρια δυσκολια να πηγαζει απο το συναισθηματικο δεσιμο που εχει αναπτυχθει με τους κοντινους.
Ο στοχος ειναι ενας: να μην μπορεις να ονειρευτεις εναν καλυτερο κοσμο αλλα να ονειρευεσαι ενα "καλυτερο" οικονομικα μελλον για σενα. Να εχεις την διαθεση ειτε να υπομενεις τα πανδεινα ειτε να πατας επι πτωματων προκειμενου να ικανοποιεις την κοιλια του αφεντη. Του εκαστοτε αφεντη. Δεν εχει σημασια.
Αφεντης ειναι και ο εργοδοτης, αφεντης ειναι και το κρατος.
Και εμεις ολοι τα πουτανακια του εκαστοτε καργιολοπουστα που ειτε απο κληρονομια ειτε απο τυχη ειτε απο σιδηρα αρρωστημενη απανθρωπη πυγμη εχει τα μεσα να εξουσιαζει τις ζωες μας.
Για να καταλαβεις νιωθω τυψεις για τις γενιες που ερχονται και προκειται να κατοικησουν ετουτο το γαλαζοπρασινο διαστημοπλοιο.
Τυψεις γιατι ΕΝΩ γνωριζω τις συνεπειες της δουλικης μου υπαρξης και πορειας εγω συνεχιζω και επιμένω. Στον μισθο που λαμβάνω, στα ρουχα που φορω, στο εξυπνοφωνο που κρατω παντού υπάρχει αίμα. Δεν ειμαι κατι αλλο παρα ενας high tech λοβοτομημενος δουλοπαροικος με ψευδαισθησεις αυτονομιας και φυτεμενα ονειρα. Εκτελω ο,τι μου λεει ο αφεντης, αυτος που με ταιζει ξεροκομματα ενίοτε και γκουρμεδιαρικους μεζεδες, ζυγιζω τα λογια απο φοβο μηπως και τον δυσαρεστησω και χασω τα λεφτουδακια. Παω οπου με στειλει, κουβαλώ ό,τι με προστάξει σκυβω το κεφαλι και κοιταω κατω απο ντροπη και απο φοβο.
Ομως αυτο το high tech κομματι σε λιγα χρονια θα θεωρειται παρωχημενο αλλά το στίγμα της ντροπιαστικης δουλείας θα παραμεινει αιωνιo.
Ελευθερια ειναι η καθαρη συνειδηση οτι επιτελεις το ανθρώπινο χρέος προς τον συνανθρωπο. Διχως αναστολες, διχως δευτερες σκεψεις και παντα λαμβανοντας υπ'οψιν την κοινη αναποδραστη μοιρα ολων μας: τον θανατο. Η ψυχη ενα ονειρο σκιας που μοιαζει να βαστιεται με μια λεπτη ασημενια κλωστη απο αυτο το κρεατινο φθινον σαρκιο. Χρονος με την παραδοσιακη εννοια δεν υπαρχει, ολα συμβαινουν τωρα και εδω.
ο μηχανισμός
Δεν νομιζω πως υπαρχει η μοιρα, τουλαχιστον με την προσωποποιημενη μορφη που της εχει αποδοθει μεχρι τωρα.
Τιποτα προδιαγεγραμμενο και ομως εκ των υστερων ολα φανταζουν τελείως λογικα και νομοτελειακα.
Ενας δουλος του συστηματος και της καθεστηκυίας ταξης. Δεν μπορεις να ξεφυγεις.
Δουλειά και δουλεία. Ιδια λεξη. Ιδια ντροπη ανα τους αιωνες.
Η ψευτοεπιλογη που δινεται για ψηφοφορία καθε τεσσερα χρονια δεν μπορει να καλυψει το ονειδος της ανελευθεριας.
Δουλικες καταναλωτικες συνηθειες. Ντε φακτο εκμεταλλευση των αδελφων που ζουν υπο χειροτερες συνθηκες στο Μπαγκλαντες και την Κινα και την Ζιμπάμπουε και αλλου.
Καπιταλισμος μωρο μου.
Ολα για να ευφρανθει η κοιλια και οι ματαιοδοξες επιθυμιες.
Ολα για την εικονα και τον εντυπωσιασμο των υπολοιπων.
Ντροπή.
Θα πεις βεβαια οτι εχεις την ευχέρεια να φυγεις οποτε θες. Να κανεις ο,τι θες. Δεν ισχυει.
Με την εμποτισμενη νοοτροπια και πνευματικη γαλουχηση τοσων ετων εκπαιδευσης απο ολα τα μεσα και εργαλεια του "συστηματος" , το να ξεφυγεις φανταζει υπερβολικα δυσκολο με την κυρια δυσκολια να πηγαζει απο το συναισθηματικο δεσιμο που εχει αναπτυχθει με τους κοντινους.
Ο στοχος ειναι ενας: να μην μπορεις να ονειρευτεις εναν καλυτερο κοσμο αλλα να ονειρευεσαι ενα "καλυτερο" οικονομικα μελλον για σενα. Να εχεις την διαθεση ειτε να υπομενεις τα πανδεινα ειτε να πατας επι πτωματων προκειμενου να ικανοποιεις την κοιλια του αφεντη. Του εκαστοτε αφεντη. Δεν εχει σημασια.
Αφεντης ειναι και ο εργοδοτης, αφεντης ειναι και το κρατος.
Και εμεις ολοι τα πουτανακια του εκαστοτε καργιολοπουστα που ειτε απο κληρονομια ειτε απο τυχη ειτε απο σιδηρα αρρωστημενη απανθρωπη πυγμη εχει τα μεσα να εξουσιαζει τις ζωες μας.
Για να καταλαβεις νιωθω τυψεις για τις γενιες που ερχονται και προκειται να κατοικησουν ετουτο το γαλαζοπρασινο διαστημοπλοιο.
Τυψεις γιατι ΕΝΩ γνωριζω τις συνεπειες της δουλικης μου υπαρξης και πορειας εγω συνεχιζω και επιμένω. Στον μισθο που λαμβάνω, στα ρουχα που φορω, στο εξυπνοφωνο που κρατω παντού υπάρχει αίμα. Δεν ειμαι κατι αλλο παρα ενας high tech λοβοτομημενος δουλοπαροικος με ψευδαισθησεις αυτονομιας και φυτεμενα ονειρα. Εκτελω ο,τι μου λεει ο αφεντης, αυτος που με ταιζει ξεροκομματα ενίοτε και γκουρμεδιαρικους μεζεδες, ζυγιζω τα λογια απο φοβο μηπως και τον δυσαρεστησω και χασω τα λεφτουδακια. Παω οπου με στειλει, κουβαλώ ό,τι με προστάξει σκυβω το κεφαλι και κοιταω κατω απο ντροπη και απο φοβο.
Ομως αυτο το high tech κομματι σε λιγα χρονια θα θεωρειται παρωχημενο αλλά το στίγμα της ντροπιαστικης δουλείας θα παραμεινει αιωνιo.
Ελευθερια ειναι η καθαρη συνειδηση οτι επιτελεις το ανθρώπινο χρέος προς τον συνανθρωπο. Διχως αναστολες, διχως δευτερες σκεψεις και παντα λαμβανοντας υπ'οψιν την κοινη αναποδραστη μοιρα ολων μας: τον θανατο. Η ψυχη ενα ονειρο σκιας που μοιαζει να βαστιεται με μια λεπτη ασημενια κλωστη απο αυτο το κρεατινο φθινον σαρκιο. Χρονος με την παραδοσιακη εννοια δεν υπαρχει, ολα συμβαινουν τωρα και εδω.
ο μηχανισμός
2 comments:
to sfyri kai to drepani
to galliko kleidi kai to laptop
Post a Comment