20121122

392. Η παρακμή

Όλα εκείνα που θα ήθελα να πω, να ξεχάσω και να θυμηθώ χάνονται στο διάβα της ημέρας. Μπόλικες πληροφορίες κι η "σοφία" της εποχής βρίσκεται στη δυνατότητα να μπορεί κανείς να φιλτράρει τα κατάλληλα στοιχεία.

Ένας εξειδικευμένος πίθηκος λοιπόν ο σοφός, που αποδέχεται κι υιοθετεί κάθετι κατάλληλο ενώ παράλληλα συνεχώς βελτιώνεται στην αποβολή κάθετι άχρηστου.

Η παραδοχή της ήττας ισοδυναμεί με την υπέρτατη νίκη, καθώς τότε και μόνον τότε έχεις κερδίσει το πιο δυνατό κι ύπουλο κομμάτι του εαυτού σου- τον εγωισμό.

Δε λέω κάτι καινούργιο, αλίμονο, πρέπει να είναι κανείς πραγματικά άτυχος αν θεωρεί πως εδώ διαβάζει κάτι πρωτόγνωρο. Όμως.. σκατά. Δε θα βρεθεί τίποτα χρήσιμο εδώ.

Φοβάμαι πως τα ψέματα που αραδιάζω στον εαυτό μου συνδυαζόμενα με την πλήρη ανικανότητα να διαχειριστώ στοιχειωδώς ό,τι αντιλαμβάνομαι ως χρόνο, κάποια μέρα θα με πνίξουν θα με κατακλύσουν όπως τα ξεχειλίζοντα από τους κάδους σκουπίδια στους δρόμους της Σαλονίκης κι εντός του ΑΠΘ. Και τότε, ούτε κι ο πιο ικανός ρακοσυλλέκτης δε θα μπορεί να εντοπίσει αν υπάρχει κάτι τελικά μέσα μου, πόσο μάλλον αν αυτό είναι καλό - δηλαδή χρήσιμο.

No comments: