399. πλιτς πλιτς πλιτς

[WARNING: Η ποιότητα της εκφοράς του λόγου μου, με τον καιρό φθίνει.]

Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκφράσω με λόγια την απορία που αισθάνομαι αναφορικά με την τάση του ανθρώπου να παρεκκλίνει από το αυτονόητο.

Ενδεχομένως να συμβαίνει επειδή προτιμούμε να απολογούμαστε σε άλλους ανθρώπους αντί στον ανώτερο εαυτό μας, τον δαίμονα.

Να το οπτικοποιήσω λιγάκι- παρά το γεγονός ότι κάθομαι στον υπολογιστή και πληκτρολογώ, γνωρίζω-θυμάμαι ακόμη πως είναι ο υπόλοιπος χώρος γύρω μου διαμορφωμένος και σε τι κατάσταση βρίσκεται(αν δε θυμόμουν θα έπρεπε να μου προκαλέσει έκπληξη το θέαμα όταν γυρίσω το βλέμμα μου αλλού, πράγμα που δε συμβαίνει).

Υπάρχει συνεπώς η δυνατότητα να μετακινήσουμε το κέντρο της αντίληψης μας σε ένα άλλο σημείο (π.χ. στο ταβάνι) και να αρχίσουμε να μας παρατηρούμε. Εν προκειμένω εγώ βλέπω τον εαυτό μου καθώς πληκτρολογεί, να καμπουριάζει, να κάθεται στραβά και το διόρθωσα αμέσως.



Θέλω να πω ότι η πορεία προς την εκπλήρωση του αυτονόητου ενδεχομένως να περνάει από την προσπάθεια θέασης του εαυτού μας υπό την οπτική του δαίμονα. Και σε αυτόν να λογοδοτούμε. Ας ξεκινήσουμε με τη μόνη βεβαιωμένη αλήθεια, το κρέας και τα υπόλοιπα(?) έπονται.