414. Κώτσο, πού πας?

Μόνο τα τυπικά απομένουν για να την κάνω μέσα του Ιούνη για την Αραβία κι από 'κει να μπαρκάρω.

Καταμεσής του Ινδικού θα προσπαθώ λοιπόν στον ελεύθερο χρόνο να μάθω να λύνω τον κύβο του Rubik, να εξασκηθώ στον Ζεν διαλογισμό και να κατανοήσω τις αρχές της αρμονικής ανάλυσης ακούγοντας J. S. Bach. Όσα δεν έκανα στη στεριά δλδ επειδή καθόμουν και έβλεπα τσόντες. 
Ποζεριλίκι και ΔΗΘΕΝ παντού και πάντα.

Πήρα οδοντικό νήμα για 7 μήνες – ωστόσο και να το απλώσω δεν αρκεί για να πιάσει το μήκος του πλοίου.

Είμαι εντελώς ψαρωμένος και τα δάκρυα στερέψαν.

Κυρίαρχος πλέον ο τρόμος.

-    Το σκέφτηκες καλά?
-    Το σκέφτηκα αρκετά. Το αν θα δικαιωθώ ή αν θα πάρω το βραβείο της ανοιχτής παλάμης, αυτό θα το δείξει η νεκροψία.
-    Φοβάσαι?
-    Φυσικά και φοβάμαι. Για την ακρίβεια έχω χεστεί πάνω μου.
-    Οι γονείς τι λένε?
-    Τους κακοφάνηκε αλλά με στηρίζουν από την πρώτη στιγμή.
-    Και με το κορίτσι τι γίνεται?
-    (παύση) Δύσκολα.

Άφθονα τα τραγούδια για την περίσταση αλλά δε χρειάζεται να πρωτοτυπήσω νομίζω. Να θυμάσαι απλώς πως αυτό που εσένα ενδεχομένως σου μοιάζει γραφικό , εμένα μου καλμάρει την καρδιά, μαλάκα.




Μόνος με τις συνέπειες των επιλογών μου. Ίδωμεν.