434. 3kala Φλεβάρης 2014

Ναι το θέμα είναι, μαλάκα ότι δε σε απασχολεί κάτι ιδιαίτερα.

Αποστασιοποίηση.

Παρατηρείς αντιδράσεις. Προτού προχωρήσεις στο γιατί χρειάζεται να σταντάρεις το τί και το πώς-

Στα λάθη του κοσμάκη μα κυρίως στα λάθη τα δικά σου.

Στις αλληλεπιδράσεις των ξωτικών με τους πιθήκους.

Στις κινήσεις των τροχήλατων εξωσκελετών και των μεταλλικών πτηνών.

Κάθε στιγμή με την αξία της.

Κάθε λέξη με το νόημα της.
Κι αυτός ο ήλιος- άργησε πολύ να φανεί..

Ό,τι γουστάρεις σκέψου, είναι πρωί –άλλη μια μέρα ξημερώνει. Άλλη μια μέρα που δε θα έχεις κοιμηθεί και με μια καρδιά να βαράει στο ρυθμό ενός θλιμμένου deja vu κατάλοιπο του να ψάχνεις εκεί όπου δεν πρόκειται να βρεις τίποτα.

Φαρμάκι και φάρμακο της ψυχής είναι η φυγή – η διέξοδος στο τίποτα. Ικανοποιεί προσωρινά την πείνα την ακόρεστη, την πείνα για τα πάντα, γυμνάζει τα ούλα και μεγαλώνει γερά παιδιά.



The lynch mob they hide from the infinite hole
As judge genocide's executioner goes
To crucify venus in cinemascope
The narcotic preachers are happy

High priest the mesmorous, the soul auctioneer
Sells scorpion tight-ropes, while surfing on fear
His necropolis users, The scourge of the queer
He is married to the truth-incinerator

There are hands in my pockets
Pulling at my spine
Eggs bearing insects
Hatching in my mind
The stones in my shoes get
Sharper all the time
In the soft sick underbelly
In the carcass of these times

I fly in my head, leave terminal narcosis
A poisoned mind will make you blind
Beware of trojan horses
A dead head, a blunt needle
You've broken your wings
You've lost your demon
Drop the bomb, spread the virus
Marxist priests teach defiance
Change through violence

There are hands in my pockets
Pulling at my spine
Eggs bearing insects
Hatching in my mind
The stones in my shoes get
Sharper all the time
In the soft sick underbelly
In the carcass of these times

You've broken your wings, you've lost your demon
You've broken your wings, you've lost your demon
You've broken your wings, you've lost your demon
Demon, demon, demon, demon
Demoooon

You've broken your wings, you've lost your demon
You've broken your wings, you've lost your demon
You've broken your wings, you've lost your demon
Demon, demon, demon, demon
Demoooooon-yeah

433. Κορέα, Πρωτοχρονιά 2014

Κορέα

Ίσως να ξερω τι πρεπει να γινει. ισως κι οχι. ο φοβος της ευθυνης του απολυτου με τρομαζει. ναι χρειαζεται να εχεις στομαχι και καρδια για να εισαι απολυτος, αμετακινητος να μη σηκωνεις μυγα στο σπαθι σου. το μυαλο δεν ειναι απαραιτητο. το αντιθετο μαλιστα.
universal principles of right and wrong. what paparia..

επιστρεφω με μιαν ελπιδα, να ξαναφυγω οσο το δυνατον πιο συντομα. μακρια απομονωμενος απο τους ανθρωπους, δεσμιος της φρικης της πηγαζουσας απο την αγνοια.
οσο και να προσπαθω να ελευθερωσω την σκεψη μου απο την επιμενουσα πλανη αναζητησης τελικων απαντησεων, δεν τα εχω καταφερει.
"δε γαμιωνται κι οι ερωτησεις, πειναω σου λεω"
διαρκης βελτιοποιηση της καθημερινοτητας μεσω της επικεντρωσης της προσοχης στο ιερο "τωρα". οριστε ο στοχος, τι αλλο θες?

το χθες εφυγε κι αυριο ενδεχομενως να μην υπαρχω.
γλυκαναλατες χιλιοειπωμενες μπορδολογιες κι ομως αληθεις.
η αβεβαιοτητα της υπαρξης λοιπον συγκεντρωνει τις περισσοτερες πιθανοτητες για την υποψηφιοτητα της αληθειας?

the truth. δε γαμιεται..
δε γαμιεται το ενα δε γαμιεται το αλλο επειδη ομως καποιος/κατι ΠΡΕΠΕΙ να γαμηθεί στο τελος, προσεξε μην τη φας εσυ κωτσο.
και τοτε θα ειναι αργα, ο στοκος στον εγκεφαλο θα εχει σκληρυνει, η οξυγονωση θα'ναι πλεον ανεφικτη και δε θα μπορεις να φυλαξεις τον κωλο σου.

η μελωδια του θανατου ηχει παντου και συνεχως, αυτο εχει σημασια.
μονη ρωγμη στο πλεγμα της πραγματικοτητας το μουνι, καθως εκει για καποιες στιγμες ξεσκεπαζεται η φυση του ζωου, αυτη που καλυπτεται με το πεπλο της πολιτισμενης συμπεριφορας ολη την υπολοιπη ωρα. Ναι κι αυτο εχει σημασια.
τιποτα καινουργιο, τιποτα πρωτοτυπο ολα ενα θλιβερο κολαζ μνημων , επιρροων και παραστασεων.

Ψήγματα αλήθειας μπορεί να αγγίξει μόνο ο άνθρωπος. Η φθορά του χρόνου, ο φόβος του θανάτου, το στομάχι που πρέπει να γεμίζει, ο περιορισμός της χωρικής αντίληψης σε τρεις διαστάσεις όλα μαζί στέκονται εμπόδια στην γνώση της φύσης της πραγματικότητας κι αυτά αποτελούν μονάχα τα σημεία εκκίνησης, να ‘ξηγούμαστε.

Τυφλοί, εφοδιασμένοι με μια περιέργεια που ξεπερνά τις δυνατότητες της σάρκας παλεύουμε να ανακαλύψουμε καινούργια ερωτήματα που θα αντικαταστήσουν όσα λιμνάζουν για καιρό μέσα στο μυαλό.

Μακριά από τους κήρυκες του απόλυτου, του γρήγορου, του έτοιμου!
Βήμα βήμα, κομμάτι κομμάτι ξεφλουδίζεται η αλληλεπίδραση του μετά με το τώρα και το πριν.
Του γιατί με το έτσι.
Του τίποτα με το κάτι.
Του είναι με το μη-είναι. Πάντοτε όμως το ένα σε σχέση με κάποιο άλλο, από μόνο του τίποτα δεν είναι αντιλήψιμο.

432. Ινδονησία, Δεκέμβρης 2013

Όλους τους ξεχνάς όλα τα ξεχνάς. Η λαμαρίνα όλα τα σβήνει που λέει κι ο ποιητής.
Άρχισαν πάλι τα απόλυτα όμως και δε μ’αρέσει..
Λαμαρινίαση. Έτσι λέγεται η κατάσταση μου, σε κανά μήνα ξεμπαρκάρω μα φοβάμαι τη στεριά.
Εδώ όλα πλέον είναι εύκολα, αναγνωρίσιμα. Είσαι στην απομόνωσή σου και τίποτα δε σε εκπλήσσει, τίποτα δεν μπορεί να σε εκπλήξει. Λίγοι άνθρωποι – με κενά βλέμματα οι περισσότεροι εξ αυτών.
Η λαμαρινίαση να έχει άραγε αυτό το αποτέλεσμα? Όχι. Η λαμαρίνα όλα τα αποκαλύπτει και πρέπει να έχεις κουράγιο αρχίδια κι υπομονή για να τα αντιμετωπίσεις.
Θες δε θες μένεις μόνος με τις φρίκες και τα λάθη. Στους μπουλμέδες κρέμονται βιομηχανικά σχέδια και κομμένες σελίδες με γυμνόστηθες ξεκωλιάρες να μου κρατούν συντροφιά.
Φρίκες.
Κάθε μέρα μαθαίνω τι να μην κάνω. Κάτι είναι κι αυτό.
Παρόν αθανασία παρελθόν μέλλον. Χωμένος στα βρωμόνερα να ξύνεις τη σκουριά δεκαετιών και να μη φεύγει.
- Είμαι σαν ένας βασιλιάς σε ομιχλώδη χώρα..
- What?
- Nevermind Dennis, I’m singing
- Ah ok Konstanti.
- Βαθύπλουτος μα ανίσχυρος και γερασμένος πρόωρα, που αηδιάζει με των αυλικών του τα παιχνίδια… (Spleen )
Φρίκες, η μαυρίλα να μη φεύγει από τα χέρια και ένα μυαλό που προσπαθώ εις μάτην να το εξαγνίσω από περιττές μαλακίες.
Καμήλα λιοντάρι παιδί. Αυτά έλεγε εκείνος ο οραματιστής ενός μέλλοντος ανέφικτου πως είναι τα στάδια του πνεύματος. Πάμε λοιπόν δίχως βιασύνη με επιμονή κι υπομονή.
24/7 alerted. Καθόλου ποτέ και πουθενά εφησυχασμός.

431. Νότιος Ατλαντικός , Σεπτέμβρης 2013

Τα όνειρα μου εμένα βουβά.
Στείρα.
Μόνο θόρυβος στο υπόβαθρο.
Τώρα τελευταία όλα εκτυλίσσονται μέσα σε ένα μηχανοστάσιο.
Ξύπνιος και κοιμισμένος το μόνο που βλέπω ένα μηχανοστάσιο.
Όλα εκεί.
Στην άκρη του κόσμου ερμηνεύοντας σκηνικά μέσα από τα πρίσματα της απομόνωσης και
της αγαμίας.
Ανίσχυρος.
Αμέτοχος.
Απομακρυσμένος.
Στα όνειρα μου εμένα η υφή κάθε προσλαμβάνουσας παράστασης ξεγελάει την αντίληψη
της πραγματίκότητας.
Το ίδιο ισχύει και για όταν βρίσκομαι στην κατάσταση της εγρήγορσης.

Τα αστέρια μοιάζουν διαφορετικά εδώ στο Νότο όμως η ουράνια σφαίρα μία.
Η νοητική πλάνη της διάσπασης, δηλαδή της δυαδικότητας, αποκρύπτει λίγο λίγο την
ενότητα των πάντων-τη φύση του Ενός.

430. Houston Δεκαπενταύγουστος 2013

Στα μεταβιομηχανικά κοινόβια του Ατλαντικού, το γιουβέτσι έχει γεύση κέτσαπ.
“Όμως εν παση περιπτωσει, εντάξει να πουμε.”
Μέσα στα σκοτάδια όλα θυμίζουν το παρελθόν, η οικειότης εκπροσωπείται από τη μαυρίλα.
“...και σε κανά μήνα σε βλέπω να κόβεις φλέβες ή να βαράς το κεφάλι σου στους μπουλμέδες. Νέτα.”
Μη θυμάσαι τις επιθυμίες, κοίτα μπροστά. Αφενός η περίπτωση είναι χοντρή, αφέτερου οφείλεις να αντέξεις.
Κι η μορφή της ασαφούς βουβής απάθειας χαράσσεται στην ανάμνηση εκείνης. Όλοι οφείλουμε να αντέξουμε κατά τη στιγμή που ο δράκος κι ο δαίμων παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια. Εξίσου υπαρκτοί κι οι δύο..
“Νομίζεις πως θα 'σαι κανονικός αλλά δεν θα 'σαι.”
Τυφλός καθώς πλημμυρίζεσαι από φως, χάνεσαι σε ανούσιες εξαγγελίες και αναρωτιέσαι γιατί παλεύεις σε αυτήν την γκριζογάλαζη πραγματικότητα.
Περί χρωμάτων.
Η Ερυθρά θάλασσα έχει ένα σκατί χρώμα από τη Σαχάρα και στον Περσικό φεγγοβολάνε κάτι φωσοφρίζουσες μαλακίες του βυθού. Στον Ατλαντικό χάνεσαι, τα κάνεις πάνω σου, σκοτεινός κι απέραντος, ανά πάσα στιγμή νομίζεις πως θα σου την πέσει το καραντί και θα σε γαμήσει. (freak wave)
Τις προάλλες είδα ένα όνειρο τόσο ζωντανό, που αμφισβητούσα μέχρι τον τρίτο καφέ όλα τα υπόλοιπα που βίωνα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το μουνί ήταν υγρό, σφικτό κι είχε οσμή αγάπης.
Τα όνειρα κι αυτά.. “Δε γαμιένται.”
Ο διαχωρισμός του εύκολου από το δύσκολο είναι αποκλειστικά ένα ποσοτικό ζήτημα βούλησης.

429. Βασόρα, αγκυροβόλι 10/7/2013

Βασόρα, αγκυροβόλι

Σάπια σκαριά τα δυο μας που λαχταράμε να ξεκινήσουμε.
Η στασιμότης κουράζει.
Γεννά τη χαλαρότητα. Θρέφει την οκνηρία.

Περιμένουμε.
Εδώ, στης Εδέμ την κόλαση και στων διαβόλων τον παράδεισο.

Περιμένουμε.
Εσύ, τη σειρά σου να αρμέξεις το μαύρο γάλα της απληστίας.
Και μόλις γιομίσεις με αυτό τα μαστάρια σου,
για ακόμη μια φορά
να το βαστάξεις μέχρι την άκρη του κόσμου.

Περιμένουμε.
Τα όνειρα τα παραμύθια και τα ψέματα να ξεφτίσουνε, εγώ.

428. δήθεν τρυφεροί

Τραγουδιάρες του γλυκού νερού οι καλύτερες γοργόνες

μουσικές για τους κουφούς.

Soothe! soothe! soothe!
Close on its wave soothes the wave behind,
and again another behind, embracing and lapping, every one close,
but my love soothes not me, not me.

[...]

But soft! sink low;
soft! let me just murmur;
and do you wait a moment, you husky-noised sea;
for somewhere I believe I heard my mate responding to me,
so faint-- I must be still, be still to listen;
but not altogether still, for then she might not come immediately to me.

(Walt Whitman)

427. και ό,τι ενσκύψει

///