Δεν ξέρω πότε κοιμάσαι, ΑΝ κοιμάσαι, αν με διαβάζεις.
Ούτε καν πώς την παλεύεις πλέον δεν ξέρω
"Praying Ground"
Not feelin' any pain
But I know that it's real
Never see the color of the day
In the darkness I kneel
Prayin' for sleep
Prayin' that it will come easy
But there's something else
I see it miles away
Don't know what time of year it is
I can remember the fall
Yet all my strange and simple games
Play out on top of a wall
Prayin for sleep
Prayin' for something so easy
If only the moon
Would have left me alone
Ο χρόνος μοιάζει να εξαφανίζεται ανάμεσα σε δύο διαδοχικές φορές που [ ].
Πρέπει να κρατάω σημειώσεις για όσα σκέφτομαι αφού είτε τα ξεχνάω μετά είτε ανακυκλώνομαι στα ίδια και στα ίδια.
Εκμηδένιση του “εγώ”.
Μεγαλύτερη κατάρα από την πλάνη της μοναδικότητας που χρήζει ιδιαίτερης μεταχείρισης ίσως να μην υπάρχει για τα ανθρωπάρια.
Μαθαίνω να μιλάω με πιθανότητες και ενδεχόμενα και το γουστάρω διότι ανακαλύπτω έναν νέο αποτελεσματικότερο τρόπο έκφρασης και περιγραφής.
Το “εγώ” εδράζεται κάπου εκεί κάτω από το στέρνο που άμα πας να το προσπεράσεις να το αγνοήσεις σού κόβεται η ανάσα. Όχι με τον ίδιο τρόπο όταν δεν μπορείς να αναπνεύσεις έχοντας ανέβει επτά ορόφους και έχοντας καπνίσει δύο πακέτα Prince λίγο πιο πριν αλλά τελείως διαφορετικά-κάπως σαν να μην υφίσταται καν αυτή η ίδια η δυνατότητα της αναπνοής.
Εκμηδένιση του “εγώ”.
Σαν να μην υπάρχεις εκείνες τις στιγμές προετοιμαζόμενος ουσιαστικά για τ αναπόφευκτο.
Τη βλέπεις την αντίφαση?
Ένα δίποδο παροδικό τίποτα που επιδιώκει να αντιληφθεί το άμορφο αιώνιο τίποτα.
Ένα χαοτικό σύστημα που μπλοκάρει συνειδητά όλες τις εισόδους του, δηλαδή τις αισθητηριακές αντιλήψεις, και μένει να προσπαθεί να κάνει fine tuning των παραμέτρων του. Με μηδενικές τιμές στις εισόδους, οι τιμές στην έξοδο (δλδ την σκέψη) επηρεάζονται μόνο από το νοητικό θόρυβο. (λινκ σε παρόμοια παλαιότερη ανάρτηση).
Άλλοτε ωραία και με στυλ και άλλοτε ηλιθιωδώς και μοιραία πορευόμαστε προς το προσωπικό singularity- ακολουθώντας μονοπάτια τόσο διαφορετικά με κατάληξη όμως πάντα την ίδια.
Προετοιμάσου. Εξάλειψε όλη την επίδραση της τυχαιότητας μέσα σου, αναγνώρισε το θόρυβο των υπόλοιπων homines sapientes ως ανάγκη για την υλική επιβίωσή τους και αγνόησε τον προχωρώντας με μια ευγενικά δαιμονισμένη/δαιμονισμένα ευγενική χαρά.
Obsidian Night - Jex Thoth
O' sister, take my sin
There are serpents in my skin
I tell you, it's no lie
Run to the afterlife...
Those frozen crystal skies
A pyramide of life
Become Obsidian Night
Karmic stains on the imaginal minds
O' sister, it's my fate
To live my life in pain...
And never be reborn
Never regain in form
A spiritual life
Becomes Obsidian Night
So let's just say goodbye -
No more undead dreams in a subconcious eye
Κάθε άνθρωπος και ένα σύστημα με συγκεκριμένες εισόδους και εξόδους.
Οι παράμετροι του συστήματος είναι το βιολογικό υπόβαθρο που κληρονομείται και τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα που επιφέρουν τις αλλαγές- άλλοτε εκτενέστερες σε ποσοστό όταν μιλάμε για παιδιά και άλλοτε μικρότερες όταν μιλάμε για μεγαλύτερες ηλικίες.
Σήκω φύγε μαλάκα από την κωλοδουλειά, δε σού προσφέρει τίποτα.
Τα λεφτά είναι μέτρια και πληρώνεσαι στη χάση και στη φέξη.
Η προσωπικότητα σου δεν αναπτύσσεται αφού αν μείνεις καιρό εκεί είτε ρουφιάνος θα πρέπει να γίνεις σαν την πλειονότητα είτε θα καταλήξεις ευνούχος σαν εκείνους που περισσεύουν. Και τότε θα
“Νομίζεις πως θα 'σαι κανονικός αλλά δεν θα 'σαι.” όπως μού'χε πει ο γραμματικός μετά από λίγο διάστημα κάποτε στο καράβι, για άλλον λόγο αναφερόμενος στη λαμαρινίαση.(λινκ στα παλιά, νοσταλγικό κλικ )
Η κανονικότητα είναι μια κοινή δημόσια σύμβαση με περιορισμένη χρονική ισχύ και ουσιαστικά αυθαίρετη, συνεπώς ποτέ δε θα μαι κανονικός καπετάν-Γιώργη αφού πάντα νιώθω “εκτός” “μη-μέλος”, ξένος (ακόμα δεν τον διάβασα, ξερεις) , έπρεπε να του 'χα πει άμα ήθελα να το παίξω έξυπνος.
Γαμώ την τρέλα μου, το τωρινό περιβάλλον είναι πιο βαρετό και από.. και εγώ έχω ανάγκη για συνεχή ανανέωση των παραμέτρων του συστήματός μου.
Αρκετά κάθησες μαλάκα.
Περιποιήσου τις τρίχες του προσώπου, που χεις γίνει ξανά σαν αρκούδα , ψάξου και ξεκίνα την αναζήτηση για δουλειά πάλι, με στόχο την κατάρτιση ως ενδιάμεσο στάδιο για την απώτερη φιλοσοφική ανακούφιση...
Μη σε ξεγελά η καβάτζα της τωρινής μπούρδας. Δεν υπάρχει φως εδώ αφού αν παραμείνεις αυτή η μικρή φλόγα που καίει θα σβήσει νομοτελειακά.
Το mindset της διαρκούς βελτίωσης απαιτεί εγρήγορση.
YOB- Aeons
In the heart of the mind
Feel it burn
Another dark stain
The pulsating strain
With no peace
In the heart of disease
Feel the pain
Cannot deal with what is
The catharsis
Will soon begin
Confused weakened and blind
The weight of despair
Cracks open the ddoor
Shakes to the core
Inner sleep
Crushing aeons to dust
Regain the space
The ageless expanse
The gateless entrance
Inside me
Feel it burn
Feel it tonight
All belief
The other shore
Reach it tonight
Feels all right
There's no peace- why can't I leave it all behind
Feel it
The other shore- why can't I reach it tonight
Feel it
It's all so useless hopeless demons that curse and deny
Feel it
And I know there's more truth to this life
There's more than this
Look up to the sky
It all crashes down
It makes no sense
To me something inside pushes endlessly
Can no longer fight what will be
Ξεβολέψου, όπως τότες μόνο που τώρα πρέπει να προετοιμαστείς “πιο καλύτερα” (ακόμη ένα λινκ στα παλιά, κλικ).
Η φάση μέχρι τώρα έμοιαζε με υγιεινό περίπατο.
Από δω και μπρος συνεπώς ξεκινούν τα ωραία.
Μη μού ζαλίζεις τα αρχίδια, το βαριέμαι.
Πρέπει να τα γαμήσω τη μάνα όλα, όχι για κανάν άλλο λόγο αλλά επειδή απλώς μπορώ.Έτσι πρέπει, αυτό ναι.
Είναι κατάρα να μη σε ευχαριστεί τίποτα.
Endless possibilities laying ahead of me.
dark buddha rising - k
Είναι ωστόσο θλιβερό να νιώθεις χαρά και περηφάνια αφού τίποτα δε σού ανήκει όταν το ένα πιθήκι μιμείται το άλλο στον αγώνα για επιβίωση με τα βέλτιστα μέσα και τη λιγότερη κατανάλωση ενέργειας.
