Ηθική ανωτεροτητα και πούτσες μπλε.
Οι ηθικοί κανόνες εφευρίσκονται από τους ανίσχυρους προκειμένου να δίνεται κάποια αξία στην μίζερη ζωή των, να κατασκευάσουν ψεγάδια στις συμπεριφορές των ισχυρότερων.
Πάνω στο κοινό περί ηθικής αίσθημα πατάει ο λαϊκισμός και είδαμε που φτάσαμε, Τσιπροσαμαροβενιζέλοι, ελπίδα που ρχεται και δε συμμαζεύεται.
Το προσωπικό τείχος που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε μια αδύναμη θέληση και μία ανέφικτη δράση βαπτίζεται γενικά "ηθικός φραγμός".
Λέγεται ότι η πραγματιστική στάση ζωής είναι αντιδραστική, ανήθικη, απάνθρωπη επειδή τάχαμ δήθεν δεν διακατέχεται από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία παρά μόνο από το κυνήγι του μέγιστου οφέλους.
Εγώ θα πω ότι εξαρτάται από το μέγεθος των χρονικών και χωρικών παράμετρών που θα εισάγεις στον λογισμό σου.
Δεν έχω λόγια πλέον.
Ούτε κουράγιο να προσπαθήσω να εξηγήσω στον εαυτό μου τα αυτονόητα.
Πάντως να ξέρεις, δεν βλέπω κάτι το μεμπτό στο ενδεχόμενο το όφελός σου να υπαγορεύει τις πράξεις σου, με άλλα λόγια να πατάς τον μαλάκα χάμω ή τουλάχιστον να μην τον ανέχεσαι. Διότι αν τον ανέχεσαι σύντομα θα καταντήσεις εσύ ο μαλάκας της υπόθεσης.
Όποιος αντέχει τις συνέπειες (την αντιπάθεια και τον φθόνο των αδύναμων), το πράττει.
Εγώ δεν αντέχω όλους όσοι βρίσκονται κάτω από την μπότα ενός ισχυρότερου και κλαίγονται και αναρωτιούνται γιατί το κάνει..
Επειδή μπορεί ρε παπάρα, σε βρήκε μπόσικο για αυτό και σε βαρά αλύπητα.
Εν Ελλάδι παράδειγμα: ο Γερμανός (ο Αμερικάνος, ο Άγγλος, ο Τούρκος, το Ιερατείο, ο Φράγκος, ο Ρωμαίος) βρίσκει και ορθώς πράττει, βρίσκει εξωνημένους πρόθυμους ρουφιάνους για να εφαρμόσει την πολιτική εκμετάλλευσης.
Το θέτω όσο πιο κομψά γίνεται:
το κλαψομούνιασμα περί της παραβίασης των ηθικής κανόνων, της ελπίδας που προδώθηκε και άλλων τέτοιων πλανών αρμόζει στους μεμολυσμένους με τον ιό της ηττοπάθειας.
Ευτυχώς όμως υπάρχει γιατρειά.
Οι ηθικοί κανόνες εφευρίσκονται από τους ανίσχυρους προκειμένου να δίνεται κάποια αξία στην μίζερη ζωή των, να κατασκευάσουν ψεγάδια στις συμπεριφορές των ισχυρότερων.
Πάνω στο κοινό περί ηθικής αίσθημα πατάει ο λαϊκισμός και είδαμε που φτάσαμε, Τσιπροσαμαροβενιζέλοι, ελπίδα που ρχεται και δε συμμαζεύεται.
Το προσωπικό τείχος που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε μια αδύναμη θέληση και μία ανέφικτη δράση βαπτίζεται γενικά "ηθικός φραγμός".
Λέγεται ότι η πραγματιστική στάση ζωής είναι αντιδραστική, ανήθικη, απάνθρωπη επειδή τάχαμ δήθεν δεν διακατέχεται από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία παρά μόνο από το κυνήγι του μέγιστου οφέλους.
Εγώ θα πω ότι εξαρτάται από το μέγεθος των χρονικών και χωρικών παράμετρών που θα εισάγεις στον λογισμό σου.
Δεν έχω λόγια πλέον.
Ούτε κουράγιο να προσπαθήσω να εξηγήσω στον εαυτό μου τα αυτονόητα.
Πάντως να ξέρεις, δεν βλέπω κάτι το μεμπτό στο ενδεχόμενο το όφελός σου να υπαγορεύει τις πράξεις σου, με άλλα λόγια να πατάς τον μαλάκα χάμω ή τουλάχιστον να μην τον ανέχεσαι. Διότι αν τον ανέχεσαι σύντομα θα καταντήσεις εσύ ο μαλάκας της υπόθεσης.
Όποιος αντέχει τις συνέπειες (την αντιπάθεια και τον φθόνο των αδύναμων), το πράττει.
Εγώ δεν αντέχω όλους όσοι βρίσκονται κάτω από την μπότα ενός ισχυρότερου και κλαίγονται και αναρωτιούνται γιατί το κάνει..
Επειδή μπορεί ρε παπάρα, σε βρήκε μπόσικο για αυτό και σε βαρά αλύπητα.
Εν Ελλάδι παράδειγμα: ο Γερμανός (ο Αμερικάνος, ο Άγγλος, ο Τούρκος, το Ιερατείο, ο Φράγκος, ο Ρωμαίος) βρίσκει και ορθώς πράττει, βρίσκει εξωνημένους πρόθυμους ρουφιάνους για να εφαρμόσει την πολιτική εκμετάλλευσης.
Το θέτω όσο πιο κομψά γίνεται:
το κλαψομούνιασμα περί της παραβίασης των ηθικής κανόνων, της ελπίδας που προδώθηκε και άλλων τέτοιων πλανών αρμόζει στους μεμολυσμένους με τον ιό της ηττοπάθειας.
Ευτυχώς όμως υπάρχει γιατρειά.
No comments:
Post a Comment