523. pseudo-hope

 Δεν αναγνωρίζω τίποτα. Ξέρω τα πάντα.
Όλα καινούργια και ταυτόχρονα οικεία. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η κλίμακα και το scope εργασιών αλλά κατά τα άλλα όλα μοιάζουν ίδια.

Τα ίδια παθήματα ξανά και ξανά. Από μένα κι από όλους. Κανένα μάθημα.
Η στατική αντίληψη της όποιας κατάστασης ως η διαρκής νόρμα της σκέψης καθώς απουσιάζει η ολιστική προσέγγιση της επίπτωσης των τωρινών δράσεων πάνω στις βραχυπρόθεσμες ανάγκες που θα προκύψουν από τις αναπόφευκτες αλλαγές πάνω στο όλο πλαίσιο.

Ποιος τις γαμάει τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες.

Πρέπει να κάνω ένα σελφ τεστ απόψε για να επιστρέψω στη φάμπρικα αύριο.

Κι έχω δεν έχω εσένα, να κρύβεσαι εγκλωβισμένη ακόμα στα παιδικά σου όνειρα να μην βρίσκεσαι δίπλα μου έστω για λίγο μήπως και σταθείς στα πόδια σου. Ας είναι. Ειλικρινά δεν αντέχω άλλο.

Ποιος τα χέζει τα παιδικά όνειρα.

Έχω ένα bucket list από όταν ήμανε μικρός που περιλαμβάνει συν τοις άλλοις ταξίδι στο Vegas με τον όρο να μη φύγω από εκεί με παραπάνω χρήματα από όσα θα είχα αρχικά. Όσα δλδ κερδίσω (αν κερδίσω) να τα φάω σε έκφυλα γούστα. Φυσικά για να πετύχει το όλο σκηνικό πρέπει να εφαρμοστεί το κόλπο που είναι να έχεις συγκεκριμένο στόχο για να ξέρεις πότε να σταματήσεις.

Δεν ξέρω πότε να σταματάω. Αμφιβάλλω αν θα το μάθω ποτές. 

Απληστία high lvl alert. 

Αυτοπειθαρχία on low.

Το τελευταίο κομμάτι του bucket list περιλαμβάνει ένα ενδιαφέρον τέλος κάποια εικοστή ενάτη Απριλίου που θα έχω πατήσει τα τρίτα -ήντα όπου με φαντάζομαι να βουτάω σε ένα ενεργό ηφαιστείο και τον χρόνο να σταματάει αναλογιζόμενος "τα έργα μου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής μου που βγήκαν όλα πλάνες" και να δω την ύστατη στιγμή αν "ανοφέλετα θα τα θρηνήσω" όλα αυτά ή αν θα διατηρήσω την ψυχραιμία μου παρατηρώντας τι θα συμβεί πρώτα:
-έμφραγμα από τον τρόμο της πτώσης και την αγωνία του βέβαιου τέλους?
-θερμοπληξία από τις υψηλές θερμοκρασίες?
-λιποθυμία από τις αναθυμιάσεις?
-εγκαύματα?
-πνιγμός σε λάβα?
-oh shit, why the fuck am I doing this?
Θέλω την απορία μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Παπαρίτσες. Bullshit. Hippopish.

Θα δείξει κρατάω μικρό καλάθι. 

Το πιο πιθανό πάντως είναι να τα κακαρώσω ημιπαράφρων σε ένα αποστειρωμένο γηροκομείο, μόνος, προστατευμένος από τον Covid-57, σε ένα δωμάτιο κελί με ένα VR-headset να παρακολουθώ τον εαυτό μου να παίζω τον Butch Coolidge στο "Pulp Fiction".  

Πάρε αυτό για ελπιδοφόρο τέλος να πούμε.