524. ΓΑΙΑ ΠΥΡΙ ΜΙΧΘΗΤΩ

 

Charlotte de Witte at Ancient Messene

 

Είναι εντελώς άγνωστο και περίεργο αυτό που συμβαίνει.
Όχι όμως αδιανόητο. Είχε προβλεφθεί.
 

Αδιανόητο εξάλλου δεν μπορεί να είναι τίποτα μέσα στον ωκεανό των πιθανών κόσμων που πλέει η συνείδηση. 

Μέσα στο σκοτάδι θα βρεθεί το φώς και το φώς θα χαθεί μέσα στο σκότος.

Οι ιστορίες της δημιουργίας συγκλίνουν κι αποκλίνουν ταυτόχρονα, αυτό δε θες να μού πεις, αυτό δε θέλω να σού πω?
Τί γίνεται όμως με τις ιστορίες της καταστροφής, πρέπει να τις δούμε κι αυτές, ίσως και με μεγαλύτερη ζέση.
Ίσως έτσι μόνο να πάρουμε μιαν εικόνα, μιαν υπόνοια της θρυλούμενης διαρκούς εναλλαγής δημιουργίας-καταστροφής.
Έχει ενδιαφέρον το πώς φαίνεται να ξυπνάει από τον φαινομενικά αέναο ύπνο του το Τέλος, πώς πλησιάζει έρποντας κι εξαπλώνεται τρεφόμενο με την ύβρι των Homo Sapiens έτοιμο να τους ξεράσει σιωπηλά με την ίδια αδιαφορία κι απάθεια που θα το έκανε και για τις πιο παχιές καλοαναθρεμμένες βραδυκίνητες κατσαρίδες.  

This is the Way the World Ends: Not with a Bang but a Whimper

Αφού συμφωνούμε γιατί να διαφωνούμε κι αφού διαφωνούμε γιατί να μην συμφωνήσουμε? 

Δε θέλω να κατέχεις καμία απόλυτη αλήθεια, είναι σαν να μιλάω σε τοίχο. Όσο περίτεχνος και να είναι, σκαλιστός, μαρμάρινος, με ψηφιδωτά, με έργα τέχνης και τα @ρχίδια του Μιχαήλ Άγγελου να έχει ζωγραφισμένα, δεν παύει να είναι τοίχος ρε συ πώς να το κάνουμε.
 

Να μιλάς αληθινά, ειλικρινά για ό,τι βλέπεις, καταλαβαίνεις και νομίζεις ότι ισχύει καθώς έτσι αυξάνεται η πιθανότητα οι απαντήσεις που θα λαμβάνεις να είναι παρόμοιας υφής και φύσης. 

~*~*~

Η ώρα είναι μία και δέκα. Με το που το έγραψα, έπαψε να είναι. 

Ωστόσο μία και δέκα ήταν είναι και θα είναι αναρίθμητες φορές, όχι γενικά κι αόριστα αλλά σε αυτό το ίδιο εδώ και τώρα, το ίδιο συγκεκριμένο χωροχρονικό σημείο, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα.

Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη διότι πολύ απλά ποτέ δεν θα έχουμε ζήσει.