Οταν υπαρχει φοβος δεν μπορει να υπαρξει αγαπη. Και το αντιστροφο. Ειναι δυο αλληλοαποκλειομενες εννοιες οπως ο θανατος με τον ερωτα.
Σκοταδι.
Παγωνιά.
Ερημια.
Αναγκη μιας γενικης επανεκκινησης της φασης.
Δεν ξερω να λεω ιστοριες- μονο να γενναω ελπιδες κι επειτα να απογοητευω. Απο μικρο παιδι το ιδιο πραγμα. Γεμιζω την καρδαρα με το γαλα κι επειτα το χυνω επιδεικτικα μπροστα σε οποιους ειχαν προηγουμενως χαρει.
Υψιστη μορφη δειλιας? Κομπλεξ ισως? Μια γελοια μορφη εκδικησης?
Το μονο που μπορω να σου προσφερω ειναι μια ηλιθια υποκριτικη ηθικολογικη ανωτεροτητα μικροαστικης προελευσης.
Αραγε ποσους ανθρωπους θα γνωρισω που οσο περισσοτερο τους μαθαινω τοσο πιο πολυ θα τους γουσταρω?
Απαξ και σε λυπηθω πρεπει να σε κανω περα, ειδαλλως μονο ο κατηφορος μας περιμενει.
Δεν θελω να σε σωσω κουκλιτσα μου, οσο και να προσπαθεις να με πεισεις δε με πειθεις. Αυτο θα ηταν μια αγαπη φυλακη και για τους δυο μας, δεν εχει σημασια ποιος παιζει το ρολο του δεσμωτη και ποιος του δεσμοφυλακα.
Μπαλκονι καλοκαιρι μουντιαλ τσιγαρο μπυρα. Κορεα-Αλγερια. Σιχαινομαι τον εαυτο μου. Οσο κι αν προσπαθω να υιοθετησω τα οπια των απλων ανθρωπων και να γαμησω ο,τι σκατα κουβαλαω στο κεφαλι μου δεν το καταφερνω. Νταξ το 2010 επινα ενα μπουκαλι φθηνο whiskey κι εβλεπα τρεις αγωνες + μια αθλητικη εκπομπη. Καθε μερα. Φετος ειμαι καλυτερα, αυτο αποτελει μια καποια εξελιξη.
Καθε μερα κι ενα καινουργιο ονειρο- καθε μερα ξετυλιγεται μπροστα μου μια πιθανη εναλλακτικη πραγματικοτητα. Οσες τις βλεπω καθαρα πώς κυλουν στο περασμα αυτου που συμβατικα εχω ονομασει χρονο, με ξενερωνουν στο τωρα. Για τις αλλες δεν μπορω να ξερω ακομα.
Να βαλω και λιγη καρδια μού λενε.. Λιγο συναισθημα. Να μην το υπεραναλυω. Let it happen.
Σκοταδι.
Παγωνιά.
Ερημια.
Αναγκη μιας γενικης επανεκκινησης της φασης.
Δεν ξερω να λεω ιστοριες- μονο να γενναω ελπιδες κι επειτα να απογοητευω. Απο μικρο παιδι το ιδιο πραγμα. Γεμιζω την καρδαρα με το γαλα κι επειτα το χυνω επιδεικτικα μπροστα σε οποιους ειχαν προηγουμενως χαρει.
Υψιστη μορφη δειλιας? Κομπλεξ ισως? Μια γελοια μορφη εκδικησης?
Το μονο που μπορω να σου προσφερω ειναι μια ηλιθια υποκριτικη ηθικολογικη ανωτεροτητα μικροαστικης προελευσης.
Αραγε ποσους ανθρωπους θα γνωρισω που οσο περισσοτερο τους μαθαινω τοσο πιο πολυ θα τους γουσταρω?
Απαξ και σε λυπηθω πρεπει να σε κανω περα, ειδαλλως μονο ο κατηφορος μας περιμενει.
Δεν θελω να σε σωσω κουκλιτσα μου, οσο και να προσπαθεις να με πεισεις δε με πειθεις. Αυτο θα ηταν μια αγαπη φυλακη και για τους δυο μας, δεν εχει σημασια ποιος παιζει το ρολο του δεσμωτη και ποιος του δεσμοφυλακα.
Μπαλκονι καλοκαιρι μουντιαλ τσιγαρο μπυρα. Κορεα-Αλγερια. Σιχαινομαι τον εαυτο μου. Οσο κι αν προσπαθω να υιοθετησω τα οπια των απλων ανθρωπων και να γαμησω ο,τι σκατα κουβαλαω στο κεφαλι μου δεν το καταφερνω. Νταξ το 2010 επινα ενα μπουκαλι φθηνο whiskey κι εβλεπα τρεις αγωνες + μια αθλητικη εκπομπη. Καθε μερα. Φετος ειμαι καλυτερα, αυτο αποτελει μια καποια εξελιξη.
Καθε μερα κι ενα καινουργιο ονειρο- καθε μερα ξετυλιγεται μπροστα μου μια πιθανη εναλλακτικη πραγματικοτητα. Οσες τις βλεπω καθαρα πώς κυλουν στο περασμα αυτου που συμβατικα εχω ονομασει χρονο, με ξενερωνουν στο τωρα. Για τις αλλες δεν μπορω να ξερω ακομα.
Να βαλω και λιγη καρδια μού λενε.. Λιγο συναισθημα. Να μην το υπεραναλυω. Let it happen.
2 comments:
Όταν διαλέγεις έναν έρωτα, διαλέγεις και το τέλος του...
Ξέρω πως με βρίσκεις απόλυτη. Θέλεις να φωνάξεις πως δεν είναι νόμος, αλλά και πως ακόμη και αν είναι, υπάρχουν εξαιρέσεις.
Σκέφτεσαι, επίσης, πως ο μακάβριος πλην όμως σοβαρός παράγοντας θάνατος, μπορεί να βάλει τέλος σε μια ιστορία χωρίς να το επιθυμούν οι πρωταγωνιστές του.
Θα συμφωνήσω σε αυτή σου τη σκέψη, γιατί κι εγώ δεν πιστεύω στην απολυτότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που έχουν να κάνουν με τα αξιώματα ζωής. Παρόλα αυτά, θα επιστήσω την προσοχή σου στο ποιους παράγοντες θεωρείς αστάθμητους και ικανούς να βάλουν τέλος σε μια ιστορία εραστών που -θεωρητικά- δεν το επιθυμούν.
Γιατί όταν θεωρείς αστάθμητο παράγοντα τη λάθος εποχή, τη λάθος μέρα, τη λάθος ώρα και ούτω καθεξής, λυπάμαι που θα σου το πω, μα δεν έχεις δίκιο. Ψάχνεις απλώς για δικαιολογίες.
Αυτό, γιατί κανένας έρωτας που σέβεται το μεγαλείο του δεν στέκεται στην έννοια λάθος.
Βουτά σε όσα παθιασμένα γεννά και παραδίνεται. Δεν συγκρατεί τις ορμές του και δεν συγκρατείται από φτηνές δικαιολογίες. Έρχεται και υπερκαλύπτει κάθε δισταγμό, κάθε φόβο, κάθε άλλη ανάγκη.
Και αν αυτός ο έρωτας κάποια στιγμή ρίξει αυλαία, τη ρίχνει μεγαλειωδώς, όπως του αξίζει.
Νικητής ακόμη και στην ήττα του χωρισμού.
Πάμε πάλι: Κάθε έρωτας έχει το φινάλε που του αξίζει. Νόμος.
Αν συνεχίζεις να διαφωνείς, σκέψου πως κάθε ιστορία έχει πάντα δυο παρονομαστές που χαράζουν την ερωτική διαδρομή.
Όσο είναι στο χέρι σου να δημιουργήσεις τις συνθήκες, να δώσεις χαρακτήρα στον έρωτά σου, να χαράξεις το δρόμο του, άλλο τόσο είναι και στο χέρι του άλλου.
Όταν διαλέγεις έναν έρωτα, διαλέγεις και το τέλος του.
Η συμπεριφορά σου βρίσκει πάντα ένα τρόπο να έρχεται πίσω, γι' αυτό το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να φέρεσαι στον έρωτα όμορφα.
Αν μη τι άλλο, οι όμορφοι έρωτες, όμορφα καίγονται.
Poios diaolos me trollarei me cp arthrwn?
Post a Comment