Σε καθε περιπτωση πρεπει να κοιτας τον ανθρωπο.
Σαν ειδος, σαν συνολο, σαν ενωση.
Δεν εισαι μια αυθυπαρκτη οντοτητα ξεκομμενη, φυλλο στον ανεμο.
Ολα ειμαστε ενα.
Ξεκινα να κοιτας τον ανθρωπο και ισως επειτα δεις και την υπολοιπη πλαση.
Ο πόνος της ύπαρξης είναι ο ίδιος, άσχετα αν είσαι δισεκατομμυριούχος της Silicon walley είτε παιδικός εργάτης σε βιομηχανία ρούχων στην Ντάκα. Το μόνο που αλλάζει είναι τα μέσα που έχει στην διάθεση του κάθε ένας από εμάς προκειμένου να ξεγελάσει την κοσμική φρίκη που σέρνεται κάτω από κάθε πράξη και σκέψη.
Η φθοροποιός ματαιόπονη αναζήτηση νοήματος εκεί που δεν υπάρχει οδηγεί στην παράνοια. Νομίζεις ότι διαφέρεις ενώ στην ουσία είσαι και εσύ όπως και γω όπως και όλοι μας μελλοντική σκουληκοτροφή ή καύσιμη ύλη για τον κλίβανο. Αργά ή γρήγορα θα ξεχαστείς και ό,τι θεωρείς σημαντικό θα θεωρείται ασήμαντο. Ό,τι σοβαρό σε ανησύχησε θα προκαλεί γέλιο.
Σε αδικησα; (Απεκρυψα δλδ εν γνωσει μου καποιες παραμετρους προκειμνου να εχω οφελος;)
Η αδικια παλευεται, η ηλιθιοτητα οχι.
Απορω.
Ειναι καποιες δραστηριοτητες που με κανουν να νιωθω γαματος και αλλες που με κανουν να νιωθω σκουπιδι. Απορω λοιπον γιατι επιλεγω την περισσοτερη ωρα τις δευτερες.
Κατακερματισμενες σκεψεις και αδυναμια συγκεντρωσης.
Σκεψεις μονο με ατακες.
Ολοι εδω μπροστα απο μια οθονη να επικοινωνουμε με καποιον χιλιαδες μιλια μακρια και να χανουμε τον διπλανο μας. Δεν υπαρχει ο διπλανος.
Εχω δικιο, εχεις αδικο τελος. Θα γινει αυτο που λεω γιατι ετσι. Μην το παίρνεις προσωπικά, δεν αντλώ καμία περηφάνια από αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός διότι είναι αποκλειστικά και μόνο προϊόν τύχης.
Οτιδηποτε με απομακρυνει όμως απο τον στοχο να μην θετω αυτούς τους έστω εφήμερους, ανούσιους στοχους θεωρειται βλαβερο.
Η στιγμη. Η χαρα της στιγμης; Οχι. Η χαρα της συνειδητοποιησης της μοναδικοτητας καθε στιγμης.
Επαναληψη μητηρ πασης μαθησεως.
Αργια μητηρ πασης κακιας.
Ξεκινα να τρεχεις μεχρι να μην ξερεις που εχεις φτασει.
Run forest, run. To the forests, where heavenly things await you. But beware: dont get caught up by them.
Ολα φανταζαν ιδανικα στην αρχη, μα οταν διαπιστωνεις προσωπα αριθμους καταστασεις συμμαχιες αλληλοσυσχετισεις κλικες ευνοιες αδικιες κτλ τοτε επερχεται το ξενερωμα. Τοτε καταλαβαινεις οτι πρεπει να την κανεις.
Να μου πεις, πού δεν θα τα βρεις αυτα;
Παντου.
Σαν ειδος, σαν συνολο, σαν ενωση.
Δεν εισαι μια αυθυπαρκτη οντοτητα ξεκομμενη, φυλλο στον ανεμο.
Ολα ειμαστε ενα.
Ξεκινα να κοιτας τον ανθρωπο και ισως επειτα δεις και την υπολοιπη πλαση.
Ο πόνος της ύπαρξης είναι ο ίδιος, άσχετα αν είσαι δισεκατομμυριούχος της Silicon walley είτε παιδικός εργάτης σε βιομηχανία ρούχων στην Ντάκα. Το μόνο που αλλάζει είναι τα μέσα που έχει στην διάθεση του κάθε ένας από εμάς προκειμένου να ξεγελάσει την κοσμική φρίκη που σέρνεται κάτω από κάθε πράξη και σκέψη.
Η φθοροποιός ματαιόπονη αναζήτηση νοήματος εκεί που δεν υπάρχει οδηγεί στην παράνοια. Νομίζεις ότι διαφέρεις ενώ στην ουσία είσαι και εσύ όπως και γω όπως και όλοι μας μελλοντική σκουληκοτροφή ή καύσιμη ύλη για τον κλίβανο. Αργά ή γρήγορα θα ξεχαστείς και ό,τι θεωρείς σημαντικό θα θεωρείται ασήμαντο. Ό,τι σοβαρό σε ανησύχησε θα προκαλεί γέλιο.
Σε αδικησα; (Απεκρυψα δλδ εν γνωσει μου καποιες παραμετρους προκειμνου να εχω οφελος;)
Η αδικια παλευεται, η ηλιθιοτητα οχι.
Απορω.
Ειναι καποιες δραστηριοτητες που με κανουν να νιωθω γαματος και αλλες που με κανουν να νιωθω σκουπιδι. Απορω λοιπον γιατι επιλεγω την περισσοτερη ωρα τις δευτερες.
Κατακερματισμενες σκεψεις και αδυναμια συγκεντρωσης.
Σκεψεις μονο με ατακες.
Ολοι εδω μπροστα απο μια οθονη να επικοινωνουμε με καποιον χιλιαδες μιλια μακρια και να χανουμε τον διπλανο μας. Δεν υπαρχει ο διπλανος.
Εχω δικιο, εχεις αδικο τελος. Θα γινει αυτο που λεω γιατι ετσι. Μην το παίρνεις προσωπικά, δεν αντλώ καμία περηφάνια από αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός διότι είναι αποκλειστικά και μόνο προϊόν τύχης.
Οτιδηποτε με απομακρυνει όμως απο τον στοχο να μην θετω αυτούς τους έστω εφήμερους, ανούσιους στοχους θεωρειται βλαβερο.
Η στιγμη. Η χαρα της στιγμης; Οχι. Η χαρα της συνειδητοποιησης της μοναδικοτητας καθε στιγμης.
Επαναληψη μητηρ πασης μαθησεως.
Αργια μητηρ πασης κακιας.
Ξεκινα να τρεχεις μεχρι να μην ξερεις που εχεις φτασει.
Run forest, run. To the forests, where heavenly things await you. But beware: dont get caught up by them.
Ολα φανταζαν ιδανικα στην αρχη, μα οταν διαπιστωνεις προσωπα αριθμους καταστασεις συμμαχιες αλληλοσυσχετισεις κλικες ευνοιες αδικιες κτλ τοτε επερχεται το ξενερωμα. Τοτε καταλαβαινεις οτι πρεπει να την κανεις.
Να μου πεις, πού δεν θα τα βρεις αυτα;
Παντου.
No comments:
Post a Comment